Nee, niet vanmorgen. Niet gisteren. Niet vorige week. Dit besluit nam ik ergens eind januari. Misschien is het wel één van de engste beslissingen in mijn leven, maar ik weet dat het goed voor me is. Daarom heb ik dit besloten.
Ik stop met mijn huidige werk als orthopedagoog. Zo, dat is er uit!
Al eerder heb ik geschreven over mijn studie, mijn studiekeuzestress, over het vinden van mijn passie en over de zoektocht naar datgene waar ik gelukkig van word. En die zoektocht vind ik best lastig. De afgelopen maanden liep ik er namelijk behoorlijk tegenaan dat ik, voor mijn gevoel, niet kon doen waar ik nou echt gelukkig van werd of waar ik heel veel energie van kreeg.
Toen ik de afgelopen maanden een beetje overliep qua werkzaamheden, met name in de maanden november en december, kwam ik allerlei vervelende gevoelens tegen. Ik was boos op mezelf, want het lukte me niet om alle ballen in de lucht te houden. Ik was ontzettend moe, raakte redelijk opgebrand en kreeg ook weinig energie terug van bepaalde werkzaamheden. Al een langere tijd wist ik diep van binnen dat ik niet helemaal (meer) op mijn plek zat. Misschien wist ik dat al langer dan een paar maanden.
Na mijn bachelor pedagogische wetenschappen aan de Rijksuniversiteit vervolgde ik met de master Orthopedagogiek. Dit rondde ik af in 2014 en meteen vond ik een baan als zelfstandige orthopedagoog binnen een praktijk voor kinder- en jeugdpsychologie. Inmiddels werk ik drie en een half jaar als orthopedagoog in die setting.
In die jaren ben ik nooit echt met tegenzin naar mijn werk gegaan en ik heb mijn werkzaamheden altijd prima kunnen doen. Toch miste er voor mijn gevoel iets. Wat dat precies is, vind ik lastig te omschrijven. Een werkdag voelde vaak als ”wel oké”. Het was prima te doen. Maar de vraag is of ik daar genoegen mee moet en kan nemen. Pas toen ik meer ging schrijven, bijvoorbeeld hier op mijn blog, en me bezig ging houden met de doelgroep eetstoornissen, voelde ik dat het ook anders zou kunnen. Er zijn dus ook dingen waar ik wel heel veel energie van krijg!
Nu weet ik ook echt wel dat werk niet altijd leuk hoeft te zijn, maar die fase ben ik wel voorbij. Geloof me maar als ik zeg dat ik al vrij veel grenzen van mezelf ben overgegaan in de afgelopen maanden en ik veel signalen en gevoelens van mezelf heb genegeerd. Nu is het tijd om uit die slachtofferrol te kruipen en zelf te gaan kiezen voor iets waar ik wel energie van ga krijgen.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik echt durfde uit te spreken dat het beter was om te stoppen met mijn huidige werk. Ik durfde dat gewoon niet. Want als je niet zo goed weet wat je dan wel wilt, kun je toch beter gewoon doorgaan? Ik heb dus ook echt de hulp van werkgeluk coach Marielle nodig gehad. Zij liet me dit zelf inzien en beslissen, door de juiste vragen te stellen en confronterende oefeningen te bedenken.
‘Ik heb een besluit genomen.’
Zo moest ik het gaan delen met mijn omgeving. Het is namelijk echt mijn keuze. Nu we een paar weken verder zijn voelt dit ook echt al veel vertrouwder en heb ik eigenlijk best veel zin in deze zoektocht. Ik heb heel veel waardevolle werkervaring opgedaan in de afgelopen 3,5 jaar. Daarnaast heb ik ervaren dat het schrijven, maar ook het werken als ervaringsdeskundige met de doelgroep eetstoornissen mij heel veel energie geeft. Daarom zou ik ook graag in die richtingen verder willen gaan kijken. Het kan uiteindelijk ook zijn dat ik wel verder ga als orthopedagoog, maar dan in een andere setting. Wat dat betreft ligt alles nog open.
De komende weken ga ik in ieder geval de laatste dingen afronden bij mijn huidige werk, zodat ik met een gerust gevoel om me heen kan gaan kijken. Het gaat misschien heel eng en onzeker worden, maar ik ben er klaar voor.
Heb jij weleens zo’n moeilijke beslissing genomen? Of vind je het zelf ook een lastige zoektocht? Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zijn met dezelfde onzekerheden en gedachten!