Al eerder schreef ik in een artikel dat ik altijd aan het twijfelen ben. Ook vertelde ik dat ik behoorlijke studiekeuzestress heb gehad en niet wist wat ik wilde studeren. Na heel wat opties ben ik gegaan voor Pedagogische Wetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen. Of dit een goede keuze is geweest? Dat weet ik nog steeds niet. Ik ben allang blij dat ik een studie heb afgerond met een mooie cijfers. Ik heb een master behaald en redelijk snel een baan gevonden. Allemaal dingen waar menig student van zou dromen, maar waar droom ik van? Wat is mijn passie?
Met enige jaloezie kan ik kijken of luisteren naar mensen die hun passie achter na gaan. Ik vind het enerzijds knap dat ze dit weten, maar ook dat ze daar vol in geloven. Er zijn namelijk best dingen waarvan ik denk: dat lijkt me wel wat, maar nooit heb ik het vertrouwen dat dit dan ook echt mijn passie zou kunnen zijn. Nu zijn er ook mensen die zeggen dat je werk en carrière niet teveel moet romantiseren. Het is leuk als je iets doet waar je plezier aan beleeft, maar uiteindelijk: werk is werk. En zo zie ik het ook wel, maar toch knaagt er iets.
Want los van of ik weet wat mijn passie is, vind ik het wel belangrijk om dromen en doelen te hebben. Sluiten die aan bij mijn huidige werk? Is dit iets waar ik in wil groeien en mij persoonlijk in wil ontwikkelen? Of liggen mijn dromen en doelen elders? Dit is best moeilijk om uit te vinden. Zeggen wat ik niet wil lukt vaak wel, maar zeggen wat ik wel wil is een stuk lastiger.
Zo heb ik wel eens overwogen om nog een studie te gaan doen. Het liefst toch richting journalistiek, omdat daar in eerste instantie mijn hart sneller van ging kloppen. Vorig jaar ontdekte ik een postacademische opleiding journalistiek in Rotterdam. Het is een deeltijd opleiding van acht maanden. Toen ik zag dat de inschrijving geopend was, bedacht ik me geen moment. Ik solliciteerde naar een opleidingsplek. Nog geen week later kreeg ik bericht dat ik niet één van de 20 studenten zou worden. Ze konden niet iedereen een persoonlijke reden geven vanwege de vele aanmeldingen. Voor mij voelde het best als een domper. Ik dacht immers dat dit mijn passie zou kunnen zijn. Nu ben ik een aantal weken verder en ik besef me dat het me ergens ook oplucht.
Innerlijke en uiterlijke doel
In principe zijn er twee doelen: het innerlijke en het uiterlijke doel. Het innerlijke doel is bewust leven in volledige aanwezigheid en in het nu. Daarnaast heb je het uiterlijke doel: wat beteken je in de wereld om je heen? Wat is jouw drive in het leven? De afgelopen dagen heb ik hier met vriendinnen over gesproken. Het is bijzonder moeilijk om dit tweede doel te omschrijven. Want wat is jouw drive in het leven? Wat wil jij betekenen voor de wereld om je heen?
Wanneer ik voor mezelf spreek, denk ik dat mijn drive op dit moment is: het inspireren en motiveren van anderen. Zowel in mijn werk, als behandelaar, maar ook door middel van mijn blog. Door mijn hardloop- en wieleravonturen met lezers te delen, hoop ik anderen te inspireren en motiveren om te gaan hardlopen of fietsen. Zelfs als ervaringsdeskundige op het gebied van eetstoornissen hoop ik een voorbeeld voor anderen te kunnen zijn. Ik zou andere meiden (en eventueel jongens) graag willen inspireren om voor herstel te kiezen. Ik zou ze willen motiveren om hulp te zoeken en te vechten tegen hun eetstoornis, omdat ik zelf weet dat dit het waard is en dat je er een beter leven (zonder angsten) voor terug kunt krijgen.
Door dit zo op te schrijven, weet ik misschien toch ergens wel wat mijn passie is. Want hoe erg ik soms ook twijfel aan mijn huidige werk, als orthopedagoog, weet ik wel dat ik anderen zou willen inspireren en motiveren. Het liefst zou ik toch meer gaan doen in het werken met mijn ervaringsdeskundigheid. Ik denk dat daarin mijn passie en drive goed tot uiting kunnen komen. Dit maakt ook dat ik in mijn carrière meer die kant op wil draaien. Misschien zou ik nog wel het liefst mijn eigen bedrijf willen opstarten en daarin meiden (en jongens) met een eetstoornis begeleiden in hun weg naar herstel. Toch merk ik ook dat ik een team heel fijn vind en niet compleet als eenling wil werken. Wie weet komt zoiets heel gauw op mijn pad.
Ik weet dat die stip aan de horizon niet altijd belangrijk is. Een richting of een stroming is minstens zo belangrijk. Een stip aan de horizon komt bij mij misschien wel nooit. Misschien kom ik, net als heel veel anderen, er nooit achter wat mijn echte passie is. En weet je? Dat is niet erg. Het is oké om keuzes te maken, met daarin af en toe een verkeerde en afgewezen te worden. Het hoort erbij dat deuren plots dichtklappen, maar onthoud dat hierdoor andere deuren spontaan open kunnen springen. Als een weg dood blijkt te lopen, kun je een paar stappen terug doen en weer opnieuw kiezen. Dit is iets waar ik steeds vaker bewust van word en dat is fijn.
Wat is jouw passie of drive in dit leven? Is het een herkenbaar verhaal? Ik ben heel erg benieuwd naar jouw verhaal. Voel je vrij om het hieronder met me te delen!
De foto is gemaakt door Anouk Mos.