Maandag was niet mijn dag. Het begon al met een vervelend gesprek in de ochtend. De tranen prikten achter mijn ogen. Gelukkig scheen de zon volop. Ik koos een fijne fietsroute en besloot alle frustratie er even uit te trappen. De beste remedie tegen alles. Dacht ik. In dit artikel deel ik over mijn valpartij van afgelopen maandag.
Die maandag bleek echt mijn dag niet te zijn. Hoewel ik mijn frustratie er inmiddels al uitgetrapt had, stond er me een volgende te wachten. Ik was bijna thuis, alleen nog deze kruising over. Het stoplicht stond al op groen. Even aanzetten! Het volgende moment voelde ik een harde klap. Ik werd wakker op de grond, omdat een arts zijn vingers in mijn keel stak om me erbij te krijgen.
Ik lag op mijn rechter zij, maar mijn linkerzij brandde. Meteen bewoog ik mijn benen. ‘Voel ik ze nog?’ Hoewel mijn linkerbeen moeilijk op te tillen was, had ik er wel gevoel in. Ambulancemedewerkers legden me op een brandcard. Eenmaal in de ambulance werd ik een beetje helder. Wat was er gebeurd? Een scooter van links. ‘Hoe had ik die kunnen missen?’ Op de kruising waar ik op af fietste, wordt gebouwd. Hierdoor zijn precies op de hoek hoge schotten geplaatst. Je kunt verkeer van links niet zien. Gek genoeg had ik me ook helemaal niet beseft dat daar iets vandaan had kunnen komen. Hoewel ik van rechts, kwam had ik moeten wachten vanwege haaientanden. Deze valpartij was dus mijn eigen stomme schuld.
Ik werd gecheckt, maar alles bleek gelukkig in orde. Toen de ambulancebroeder op mijn ribben duwde, ging er een pijnscheut door me heen. Dat was flink gekneusd. Wel mocht ik naar huis. De politie was zo vriendelijk me thuis af te zetten. Een vriendinnetje was al bij mijn huis, zodat ik niet alleen hoefde te zijn.
Al met al heb ik behoorlijk geluk gehad. In alle waarschijnlijkheid ben ik door de lucht gevlogen en in één klap op het asfalt beland. Hierdoor heb ik weinig schaafplekken, maar heeft mijn ribbenkast me tijdens deze valpartij op moeten vangen. Ook heeft mijn hoofd, wonder boven wonder, de grond niet geraakt. Ik besef me dat het veel erger af had kunnen lopen. Zelfs mijn Canyon is, op wat krasjes en een scheef stuur na, nog heel.
En dan?
Ik had zoveel mooie fietsplannen voor deze week. Ik wilde langere tochten gaan maken en er stond zelfs een 140 kilometer in mijn agenda. Daar moest een streep door. Inmiddels ben ik iedere dag een beetje aan het wandelen om mezelf wat soepel te houden. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal doet het wat met me. Stil zitten vind ik ontiegelijk moeilijk. Verder smeer ik op mijn schaafplekken Wonden Wonder van Kwakzalver en dat helpt heel goed om de huid soepel te maken en te laten herstellen.
Vanaf morgen heb ik een week vakantie. Mijn mountainbike zou eigenlijk meegaan naar Italië, maar dat lijkt me geen goed idee. Hoewel fietsen op de Swapfiets inmiddels al weer gaat, zie ik afdalen met gekneusde ribben en een pijnlijke schouder niet voor me. Lekker wandelen in de bergen en een mini stukje hardlopen hoop ik wel gewoon te kunnen doen.
Na de vakantie hoop ik wel weer iets te kunnen opbouwen, want ik heb hele toffe fietsplannen voor de zomer. Onder (streng) toeziend oog van mijn fysio ga ik daar dan ook weer wat naartoe bouwen. Mocht ik wat fitter en mobieler zijn, zal ik ook mijn fietsplan voor de zomer met jullie delen. Het heeft alles te maken met mijn nieuwe fiets, de Grail, die ik van Canyon mag gebruiken. Kun jij raden wat ik ga doen?
Ik ga dus nu een weekje vakantie vieren! Even rust, lezen, schrijven en natuurlijk wel een klein beetje werken. Heb jij weleens een valpartij meegemaakt? Had je ook geluk? Of is het heel anders afgelopen?