Afgelopen zondag stond ik aan de start van mijn vijfde marathon, de London Marathon. Het werd mijn derde major en ook mijn derde reis met TUI Sports. Na een reisdag op vrijdag en een hele fijne zaterdag in Londen mocht ik eindelijk gaan lopen. Het werd de warmste editie in Londen ooit, dus ik twijfelde of ik voor een snelle tijd kon en moest gaan. Hoe heb ik deze London Marathon beleefd? Hoe was het parcours en de sfeer en hoe voelde ik me na afloop? En hoe kun jij jezelf ook inschrijven voor deze unieke marathon? Je leest het allemaal in dit raceverslag!
Zondagochtend zou om 6.00 mijn wekker gaan, maar uiteraard was ik voor dat moment al klaarwakker. Ik glipte de badkamer in en maakte me klaar voor het ontbijt. Met moeite schoof ik in de overvolle ontbijtzaal twee witte broodjes met jam naar binnen. Ik had nooit gedacht dat het op zo’n tijdstip zo druk kon zijn in een ontbijtzaal! Overal zaten gespannen of juist relaxte lopers aan hun bord vol koolhydraten.
In mijn hotelkamer pakte ik mijn laatste spullen en rond 7:15 zat ik samen met Marjolein, en de rest van de TUI groep, in de bus. Iedereen zat er met zijn eigen verhaal, met zijn eigen voorbereiding en met zijn eigen ervaring. Voor de ene loper werd het een eerste marathon, maar een ander had er al meer dan 10 gelopen. Iedereen zat in die bus met zijn eigen plan en zijn eigen gedachten. Eén gedachte hadden we misschien wel gemeen: de warmte. Om 7:30 was het al 15 graden en de zon scheen sterk. Er was geen wolkje aan de lucht en Londen maakte zich op voor de warmste editie ooit.
Als je me al langer volgt, weet je dat ik niet zo’n fan ben van warmte en er ook niet heel goed mee om kan gaan. Mijn gedachten en gevoelens gingen dus ook op en neer. Gelukkig had Marjolein last van hetzelfde en we bespraken dit onderweg naar het startterrein. We moesten zelfs een beetje om onszelf lachen. Het ene moment dacht ik: ‘Ik laat die tijd los, ik ga genieten en ik zie het wel!’. Af en toe werd ik ook boos vanwege het warme weer. Waarom precies vandaag? De komende week wordt het maximaal 16 graden en dat was toch veel fijner geweest. Toch bleef ik ook steeds denken aan die tijd. Binnen de 3:30 was mijn doel voor Londen. Wie weet kan het gewoon? Zal ik het gewoon proberen?
We werden ruim op tijd afgeleverd bij het overzichtelijke startterrein in Greenwich. Samen met Marjolein zocht ik een plekje in een grote tent. We legden onze vuilniszakken op de grond en bleven zo een bijna een uur zitten. Af en toe maakten we een foto, we kletsten en lachten wat, maar soms waren we ook stil. We aten nog iets en gingen om de beurt een bezoekje brengen aan de dixi’s.
Op een gegeven moment was het tijd om richting onze startvakken te gaan. Nog één keer in de lange rij voor de dixi’s en daarna namen we afscheid. Ik startte in de tweede groep en stond dus relatief vooraan. Het viel me op dat het gehele startterrein heel overzichtelijk was. De startvakken waren dichtbij en je hoefde niet eindeloos te lopen. Naast de startvakken stonden een aantal luchtballonnen klaar om op te stijgen.
Start
Al snel verscheen de Queen in beeld op grote schermen en de ”startknop”. Het moment was bijna daar! Ik ging beginnen aan mijn 42,195 kilometer door Londen. Na het startschot begon de groep voor ons te lopen. Vrijwel meteen kwam mijn startvak ook in beweging. De start was zo dichtbij dat ik precies 10:04 van start ging!
De eerste kilometers van een marathon blijven bijzonder. Ik heb altijd het gevoel dat ik dan begin aan één groot avontuur. Het viel me op dat er al behoorlijk wat publiek langs de kant stond. Dat was een mooi begin. Verder was het tijdens de eerste vijf kilometer erg druk om me heen. Het was moeilijk om een lekker tempo te vinden, want ik kon mensen nauwelijks inhalen. Ik besloot dat ook eerst even los te laten.
Via Charlton liepen we richting Woolwich. De omgeving was typisch Brits. Na drie kilometer werd het nog iets drukker, omdat de rode wave ook bij onze groene en blauwe groep aansloot. Vanaf dat moment werden de wegen ook breder en verspreidden de lopers zich gelukkig snel. Ik zocht een focuspunt en besloot zoveel mogelijk de blauwe lijn op het asfalt aan te houden. Want alleen maar links lopen in Londen? Nee, dat leek me niet handig.
Mijn benen gingen gemakkelijk en mijn hartslag liep langzaam op. Qua tempo liep ik die eerste kilometers rond de 5:05 tot 5:00 min/km. Ik stelde mijn Garmin zo in dat ik alleen mijn rondetijden zou zien. Ik wilde mijn gemiddelde tempo vooral loslaten. Ook merkte ik gauw genoeg hoe warm het eigenlijk was. Bij de eerste drinkposten pakte ik dus ook een flesje water aan en goot de helft in mijn nek en over mijn rug. Verder dronk ik goed. Het fijne aan de drinkposten tijdens de marathon van Londen is dat ze gebruik maken van kleine flesjes. Hierdoor werd het drinken ons een stuk gemakkelijker gemaakt.
Langs de kant van het parcours stonden al ontzettend veel mensen. Langzaamaan kwamen we steeds dichterbij de stad, want de rijen werden steeds dikker. Iedereen was enthousiast en het publiek schreeuwde me naar voren. Mijn tempo bleef goed. Na de eerste 15 kilometer was mijn gemiddelde snelheid nog 5:03 min/km. Ik voelde me goed en fris. Onderweg bleef ik goed drinken en koelen en ook nam ik mijn voeding op de juiste momenten in. Onderweg kwam ik nog iemand van onze TUI groep tegen waarmee ik even aan de praat raakte.
Kippenvelmomentjes
Al snel verheugde ik me op het 18 kilometerpunt, rond de 11 miles, want daar zou de groep supporters van TUI staan. Ik probeerde goed links aan te houden en al gauw zag ik de grote blauwe vlaggen van TUI boven de mensenmassa uitsteken. Mijn tempo ging automatisch omhoog en ik zag mijn moeder al vrij snel. Na een high five liep ik met een flinke energieboost door. Wat fijn om zo bekenden te kunnen zien langs de kant!
Vrijwel meteen hierna begon ik uit te kijken naar de Tower Bridge. Precies daarna lag namelijk het halfway point. Hoe dichter we bij kwamen, hoe drukker het langs de route werd. Af en toe kon ik amper horen welke muziek ik aan het luisteren was. Toen we richting de Tower Bridge draaiden kreeg ik kippenvel! Wat een mensen en wat een bijzonder evenement! Met een grote glimlach liep ik die brug over.
Maar al snel stond het volgende kippenvelmoment op me te wachten. Misschien was het voor mij wel één van de mooiste momenten van de hele marathon. Na de Tower Bridge hoorde ik een orkaan van gejuich. Precies na die brug, op The Highway, was het parcours namelijk dubbel. Aan de ene kant liep ik heen, maar links naast ons lag een stuk van de route terug. Daar lag het 35 kilometerpunt. Precies daar hoorde ik de motoren aankomen met de eerste wedstrijdloper. Het publiek ging helemaal uit z’n dak en ook de lopers om me heen begonnen flink met juichen. Het duurde heel even voordat het tot me doordrong wat er gebeurde, maar het was zo ontzettend gaaf om die snelle Kipchoge voorbij te zien komen. Ook dat gaf me weer even een flinke energieboost.
De kilometers die volgden gingen vrij snel aan me voorbij. Ik keek vooral om me heen, genoot van de mensen en probeerde iedere drankpost water of sportdrank te drinken. Ik koelde mezelf goed en was nog steeds tevreden over mijn tempo. Wel zag ik dat mijn hartslag behoorlijk hoog was geworden. Of ik het vol ging houden tot de finish? Ik voelde me nog goed en bleef positief. Inmiddels was ik steeds iets sneller gaan lopen en lag mijn gemiddelde tempo na 25 kilometer op 5:01 min/km. Als ik dit vol zou houden, zat er gewoon een PR aan te komen.
Het breekpunt
Het volgende supporterspunt van TUI volgde bijna en ik verheugde me er op om even wat bekenden te zien. Rond het 30 kilometerpunt waren de vlaggen weer goed zichtbaar en ook snel zag ik mijn moeder met haar hand uitgestoken staan. Het gaf me weer een grote boost om door te lopen. Maar al snel kwam daar een stemmetje in mijn hoofd opzetten. Het bekende breekpunt tijdens een marathon ligt toch wel rond de 30 kilometer en ik begon het ook te voelen. Met nog 12 kilometer te gaan, begon ik enigszins te twijfelen. Ga ik het volhouden? Mijn benen voelden goed, maar mijn lijf begon andere signalen af te geven.
Wanneer het precies was, weet ik niet, maar ik gok dat ik rond het 32 of 33 kilometer punt echt kippenvel kreeg. Deze keer niet vanwege een bijzonder moment, maar omdat ik het koud kreeg. En dat is geen goed teken wanneer het kwik is gestegen tot circa 24 graden. Deze signalen kende ik van Rotterdam 2016 en 2017. Het maakte me een beetje ongerust. Wat moest ik doen?
Een eerste stap was het nemen van een zakje zout. Dat moest vast en zeker ergens goed voor zijn. Ik pakte mijn zakje zout van de McDonald’s uit mijn zak en schudde het leeg in mijn mond. Lekker was anders, maar met een beetje sportdrank spoelde ik het goed weg. Het effect? Ik merkte er helaas weinig van, maar het kon vast geen kwaad.
In mijn hoofd waren er twee serieuze opties. Ten eerste kon ik mijn tempo verlagen, gaan wandelen en mijn kans op een PR alvast opgeven. De andere optie was zo doorlopen, mezelf niet meer opleggen om te versnellen en de kans op een PR behouden. Mocht het echt niet meer gaan, kon ik altijd later nog opgeven, toch?
Hoewel ik mezelf toestond om rustiger te lopen, lukte dat niet. Mijn benen bleven maar gas geven. De kilometers gingen in 4:45 min/km, maar mijn lijf voelde niet meer goed. Ik probeerde de focus te verleggen. Die laatste 7 kilometer waren misschien wel de mooiste van het hele parcours. Op het moment dat ik dacht dat er niet meer publiek zou kunnen zijn, bleek dat toch nog het geval. Iedereen schreeuwde en juichte. Ik probeerde te lachen, zoals ik zelf ooit mijn lezers als goede mentale tip had gegeven. Maar ik had het zwaar. Heel zwaar! Ik lachte dus een beetje als een boer met kiespijn.
Alles of niets
Ik twijfelde serieus of ik de finish ging halen. Toen ik bij kilometer 38 kwam, wist ik dat het alles of niets was. Ik bleef doorlopen in het tempo en wist dat het moest kunnen. Als ik die finishlijn haalde, dan had ik een PR. Dat gaf me nog net een beetje kracht om door te gaan. Opgeven of gaan wandelen was als optie uit mijn hoofd verdwenen. Ik ging het gewoon halen. Punt.
Bij 40 kilometer kwam de Londen Eye in beeld. Ik probeerde van het beeld te genieten, maar op het moment dat je dubbel gaat zien en niet meer heel helder kunt denken, was het meer een kwestie van knokken en overleven. Voor de zesde keer die dag knalde Sia door mijn oortjes met ‘Unstoppable’. Nog een keer voelde ik die rilling over mijn lichaam gaan. Ik liep gewoon de London Marathon! De laatste kilometer telde ik af. Buckingham Palace kwam in zicht en toen ik daarvoor langs draaide, was ik zo opgelucht en blij. Ik ging het halen. Er kon niks meer gebeuren. De finish lag er geweldig bij. Ik ging in het midden van de weg lopen en dacht alleen maar: ‘Armen in de lucht en die mat over!’. Ik had het gehaald!
Ik finishte in een tijd van 3.29.19. Na de finish begon ik te wankelen. Gelukkig waren er snel lieve mensen om me heen, die me vast hielden. Ik werd meegenomen naar de medische tent waar ik even in alle rust bij mocht komen. Ik was duizelig en werd misselijk, maar ze vertelden me daar dat dit niet zo gek was. Ik had een behoorlijke inspanning geleverd en het was gewoon uitzonderlijk warm. Na een halfuurtje was ik voldoende afgekoeld en mocht ik de tent weer verlaten. Gelukkig voelde ik me ook heel gauw weer goed en kon ik genieten van mijn prestatie. Wauw, wat was het bijzonder en als ik eraan terugdenk krijg ik weer de tranen in mijn ogen. Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken en ook stiekem heel trots op mezelf dat ik, ondanks de warmte, zo goed heb doorgezet. Ik had nooit durven dromen dat ik met deze omstandigheden zo’n tijd zou kunnen lopen. Het geeft een goed gevoel en ik geloof zeker dat er nog meer in zit.
Onvergetelijk
London Marathon, je was geweldig! Ik had nooit verwacht dat er een marathon zou zijn, die mijn New York marathon zou kunnen overtreffen. Hoewel het lastig vergelijken is, vond ik Londen qua publiek en sfeer echt overweldigend. Droom jij, na het lezen van mijn verslag, ook over het lopen van deze marathon? TUI Sports organiseert ook volgend jaar weer deze mooie marathonreis naar de London Marathon. Voor de editie van 2019 zal een loting plaatsvinden. Inschrijven voor de loting kan vanaf maandag 7 mei 10.00 tot en met vrijdag 11 mei 2018 op deze pagina.
TUI Sports, bedankt voor deze unieke kans om mee te lopen met de Virgin Money London Marathon. Marjolein en Joke, bedankt voor alle gezelligheid! Want naast het lopen van een marathon is het (beter) leren kennen van mensen ook iets wat voor mij zo’n avontuur uniek en bijzonder maakt. Ook wil ik mijn moeder bedanken voor het dragen van mijn spullen en het aanhoren van mijn piekergedachten. En oja, Sia, thanks for making me unstoppable.
Tot slot wil ik iedereen heel erg bedanken die mij heeft gevolgd (in aanloop naar) afgelopen zondag. Ik heb alle lieve berichtjes gelezen, maar het is iets teveel om allemaal persoonlijk te antwoorden. Ik waardeer het echt enorm en het maakt mijn runner’s high en het nagenieten nog beter. Thanks!