Gisteren stond ik voor het eerst aan de start van de Egmond Halve Marathon. Op uitnodiging van Saucony mocht ik deelnemen aan deze race en daarnaast werd ook mijn hele weekend van begin tot eind super goed verzorgd. Vandaag deel ik alles over dit weekend en natuurlijk over mijn race. Hoe was het parcours? Hoe heb ik gelopen? Waarom had ik het nou eigenlijk zo zwaar? Was dat vooral fysiek? Of eigenlijk gewoon mentaal?
Zaterdag 13 januari
Zoals ik schreef mocht ik al vanaf zaterdagavond in Egmond verblijven. Het hotel, Strandhotel Golfzang, waarin ik, samen met alle genodigden van Saucony, sliep lag aan de start en finish en dat was ideaal. Bij het inchecken vertelde de receptioniste dat ik een eenpersoonskamer had. Ik verwachtte een kleine, knusse kamer, maar dat bleek wel even anders. Wat een heerlijk hotel! Dat was al meteen een goed begin van dit weekend.
Mari is eigenlijk degene aan wie ik dit hele weekend te danken heb. Hij regelde via Saucony dat we samen mee konden doen. Mari arriveerde iets later in Egmond en na het inchecken was het tijd om richting de bar van het hotel te gaan. Daar was een gezellige welkomstborrel gaande en wij sloten aan. Omdat er vooral veel retailers aanwezig waren, kende ik niet heel veel mensen. Desondanks was het heel gezellig. Na wat eerste biertjes en wijntjes werd er een heerlijk diner voor ons bereid en bleven we nog lang nazitten. Tegen 23:00 vond ik het wel mooi geweest en vertrok ik richting mijn kamer.
Zondag 14 januari
Zo’n nacht in een hotel slaap ik nooit heel goed, maar deze keer viel het me niet tegen. De rode wijn deed zijn werk en na middernacht viel ik al gauw in slaap. De volgende ochtend had ik natuurlijk een ontbijtdate gepland met Mari en zijn kamergenoot Hans. Om 9.00 gingen we richting het restaurant dat al goed gevuld was met hardlopers. De wedstrijdlopers stapelden hun borden vol met broodjes, maar ik pakte niet meer dan normaal. Het duurde uiteraard ook nog even voordat we van start gingen. Tijdens het ontbijt bespraken we nog even onze doelen. Wat wilden we lopen? Ik had natuurlijk de lat voor mezelf alweer torenhoog gelegd. Op Ameland liep ik immers 1.35. Dan moest dat vandaag toch ook wel kunnen?
Na het ontbijt wandelden Mari en ik richting hotel Zuiderduin waar we uitgenodigd waren door Jaybird. Zij hadden ook een team samengesteld met verschillende lopers. De sfeer was goed en het was gezellig weer even wat mensen te hebben gezien en gesproken. Jaybird (Tim Bosmans) had het heel tof aangekleed en georganiseerd. Mari en ik liepen uiteindelijk voor Saucony en dus taaiden wij na 11.30 weer af om ons klaar te maken voor de start.
Om 12.29 stond het startschot van ons vak gepland. Ik was niet gespannen, maar wel heel nieuwsgierig. Hoe zwaar zou het gaan worden? Na het startschot had ik mijn afspeellijst aangezet en begon ik met lopen. De eerste meters gingen snel voorbij en ik liep in het tempo van de groep mee. Dat was een redelijk snel tempo. Voordat ik er erg in had, liepen we het strand op. Daar gingen we! De Egmond Halve Marathon was nu echt begonnen. Het eerste stuk strand viel me nog mee. Het was vergelijkbaar met het strand van Ameland. Links van me zag ik de hoge duinen. Waren die op Ameland ook zo hoog? Volgens mij niet. Duizenden gedachten spookten door mijn hoofd, waaronder: ‘Ik loop veel te hard. Dit ga ik niet volhouden’. Ik probeerde mijn ritme te vinden, maar dat lukte niet.
Het strand werd steeds moeilijker. Soms wist ik niet welke kant ik moest kiezen. Ga ik dicht langs het water? Mijn schoenen waren inmiddels al nat en dat kon me niet zoveel meer schelen. Ik kon nog geen lekker tempo vinden. Mijn pace wisselde dus ook vrij veel tussen de 4:40 en de 5:15 minuut per kilometer. Het zand was wisselend qua structuur. Af en toe was het stevig, maar met rare ribbels. Soms was het juist erg zacht en zakte ik er ver in weg. Ik ben best benieuwd hoe het eruit heeft gezien. Ik zwalkte als een soort bambi heen en weer en mijn ademhaling was hoog. Het voelde alsof ik al in mijn laatste kilometers zat!
Na circa zeven kilometer zag ik de groep voor me richting de duinen gaan. Ik voelde opluchting in mijn lijf. Eindelijk gaan we van dit vervelende strand af. De duin oplopen door het zand was zwaar. Het zand was erg los en ik zakte er ver in weg. Toen ik die zandbak uitgeploeterd was, liep het parcours nog even verder omhoog. Gelukkig ging het daarna beter. We liepen door de duinen op en af, maar doordat de ondergrond harder was, kwam ik eindelijk beter in mijn ritme. Ik liep een prima tempo en het voelde alsof ik iets kon herstellen van het strand. Ik besloot wat gelsnoepjes te nemen en te genieten. Het parcours was immers prachtig. Zeker toen we een stukje naar beneden liepen, zag ik een hele sliert lopers voor me door de duinen. Het zag er geweldig uit.
Op een gegeven moment begon zelfs de zon door te komen. Dat maakte het meteen warmer, maar ook nog mooier om rond te kijken. Ik kon mijn tempo nog wel iets opvoeren en de laatste zes kilometer probeerde ik echt mijn gemiddelde snelheid te verbeteren. Ik dook onder de 4:40 gemiddeld. Nog steeds liep ik niet heel lekker. Mijn ademhaling bleef hoog, bijna paniekerig hoog, maar mijn hartslag was het niet. Overal voelde ik pijntjes en mijn handen waren ijskoud. Ook de gedachtenstroom in mijn hoofd was nog niet gestopt. Op een gegeven moment kwam zelfs even de gedachte omhoog om maar gewoon te gaan wandelen. Meteen wuifde ik dit weg. Als ik op dit tempo door bleef lopen, had ik toch een geweldige tijd? Dat moest me echt wel lukken.
De laatste kilometers wilde ik nog even alles op alles zetten. Ik wist dat er nog een pittig klimmetje zou komen, dus ik stelde me daar mentaal alvast op in. Uiteindelijk viel dit klimmetje me heel erg mee. De laatste meters gingen gelukkig snel voorbij en liep ik nog een redelijk door. Ik finishte in een tijd van 1.37.17. In de eerste instantie viel de tijd me mee. Tijdens het lopen had ik ergere scenario’s in mijn hoofd gehad. Toch baalt er iets in mij. Ik liep niet lekker en dat vind ik misschien wel het minst leuke. Ook wil ik mezelf gewoon iedere keer verbeteren en leg ik de lat net even iets te hoog. Op zo’n zwaar parcours een PR lopen is niet realistisch, dat weet ik ook. Maar op Ameland een PR lopen was ook niet realistisch en dat lukte me wel.
Het is precies zoals Mari gisteravond naar me appte: ‘Hardlopen is keimoeilijk in je hoofd’. En ja, dat is het. Ik zou soms willen dat ik mijn gedachten tijdens het lopen iets meer uit kon zetten. Gisteren lukte dat niet. Ik heb zelfs niet eens kunnen luisteren naar mijn muziek, omdat mijn gedachten zo ‘hard’ waren. Al met al ben ik nu toch wel heel blij dat ik zo heb gelopen en door heb gezet. Het parcours was ontzettend mooi en de gehele sfeer van het evenement ook. Ik hoop dan ook zeker dat ik er volgend jaar weer bij ben, maar dan met iets minder strijd in mijn hoofd.
Het was een geweldig weekend waar ik nu alweer met heel mooie en warme herinneringen aan terugdenk. Ik ben zo dankbaar dat ik dit soort dingen mee mag maken. Ik wil in ieder geval Saucony heel erg bedanken voor de geweldige organisatie en alle goede zorgen. Daarnaast ook een bedankje en applausje voor Jaybird voor de uitnodiging en de gezelligheid! Hopelijk tot gauw!
Maar de grootste dank natuurlijk aan Mari, gewoon voor alles.
Heb jij ook gelopen in Egmond? Hoe is het bij jou gegaan?