Op maandag 5 juni werd ik gebeld door Yvonne van Langen. Ik was uitgekozen om met Vifit Sport én Runner’s World de TCS New York City Marathon te gaan lopen. Afgelopen zondag was precies vijf maanden na dat telefoontje. Op deze bijzondere zondag liep ik mijn vierde marathon, maar voor het eerst in New York. In dit artikel kijk ik terug op een geweldige dag. Hoe is het gegaan? Hoe heb ik het ervaren? Ben ik onnodig bang gemaakt? En hoe gaat het met mijn lijf?
Zondagochtend ging om 4.40 mijn wekker, maar op dat moment was ik al klaarwakker. Ik had namelijk zo ontzettend veel zin in deze marathon! Nog nooit eerder was ik zo relaxt en ontspannen in aanloop naar een marathon. Kwam dit misschien doordat ik voor mezelf geen echte streeftijd in mijn hoofd had? Wat ik wel weet is dat ik absoluut niet kon wachten om van start te gaan. Daarom lag ik om 4.30 al te stuiteren in bed!
Om 5.00 uur had ik met Mari afgesproken te gaan ontbijten, zoals we dat in New York tot nu toe iedere ochtend samen deden. Allebei starten we in wave twee dus we konden met de vroege bus van 6.00 uur mee. Helaas had het hotel de keuken nog niet geopend, waardoor de heerlijke, verse American Pancakes niet ons marathonontbijt waren. We moesten het doen met bagels. Echter lukte het me verbazingwekkend goed om op zo’n vroeg tijdstip te gaan eten. Met gemak at ik twee grote bagels met aardbeienjam. Dat had ik maar vast binnen.
Om 6.00 uur stond ik klaar voor de bus. Een aantal teamgenootjes konden ons uitzwaaien, omdat ze in latere waves zouden starten. We gaven elkaar een dikke knuffel en het idee dat we elkaar pas na de finish weer zouden zien, was toch wel wat gek. Het ging nu echt gebeuren!
Staten Island
De reis in de bus naar de start was lang, maar wel prettig. Ik bedacht me dat ik liever wat langer in de bus bleef zitten, dan dat ik buiten in de kou zou moeten staan. Uiteindelijk waren we ruim op tijd bij het startterrein aanwezig. Mijn wave startte om 10.15. Dit betekende dat ik tot een uur van te voren mijn bagage kon inleveren. Chris, Jorian, Wibe Jan en Niels vertrokken met wave één. Helaas stonden Violet en Mari niet in dezelfde kleur als ik, waardoor ik vanaf 9.00 ”alleen” met nog tienduizenden anderen rondslenterde. Ik bracht mijn bagage weg en kwam daar Annemerel heel toevallig nog tegen. Na een knuffel en een succeswens liep ik door naar mijn startvak. Daar moest ik nog ongeveer 45 minuten wachten voordat ik van start mocht.
Toen we eenmaal in beweging kwamen, was het nog best een eindje wandelen naar de Verrazano-Narrows Bridge. Op een gegeven moment kwam de menigte tot stilstand en was het tijd om af te tellen tot het daadwerkelijke startschot. Ik had alvast Alicia Keys met ‘Empire State of Mind’ aangezet voor mijn eerste meters van deze marathon. Met dit nummer door mijn oortjes en de eerste meters over de startstreep kreeg ik overal kippenvel. Wauw! Het was begonnen! Ik loop gewoon de de TCS New York City Marathon!
De eerste brug was inmens! Ik liep een hele langzame eerste kilometer vanwege de drukte, maar het kon me niets schelen. Ik genoot van iedere stap en probeerde de tranen uit mijn ogen te laten rollen. Na de brug begon ik een lekker tempo te zoeken, maar meteen voelde ik al dat ik heel gemakkelijk liep. Ik had goede benen vandaag.
Brooklyn
Ik had met mezelf afgesproken zoveel mogelijk gebruik te maken van de drankposten. Iedere mijl was er water en sportdrank te verkrijgen. Ik koos voor water, want de Gatorade durfde ik niet aan. Daarnaast nam ik iedere twee kilometer een gelsnoepje van Powerbar. Daar ging ik heel goed op en dat probeerde ik zo vol te houden.
Het eerste deel in Brooklyn vloog voorbij! Het ging zo gemakkelijk en ik liep zo lekker dat ik nauwelijks opmerkte dat ik bezig was met een marathon. Volgens mij heb ik dit eerste deel ook met een glimlach van oor tot oor gelopen. Ik voelde verder nog niets. Af en toe kon ik m’n eigen muziek niet eens meer horen vanwege de gigantische support langs de kant. Wat een energie en geluid komt daar vanaf! Ondertussen was het ook al gaan miezeren, maar dat was perfect. Het was niet te koud en zeker niet te warm. We hadden er ideaal hardloopweer bij.
Queens
Het tweede deel in Queens was nog steeds heerlijk. Af en toe liep de weg licht omhoog, maar ik vroeg me steeds af welk deel in New York nou precies zo zwaar zou zijn. Ik vond het heerlijk om af en toe iets omhoog te lopen. Vervolgens kon ik het tempo weer lekker opvoeren wanneer we naar beneden liepen. Het maakte het voor mij juist iets afwisselender en mijn benen konden het prima aan. Langs de kant was nog steeds lekker veel support. Op de helft, bij kilometer 21, sprak ik met mezelf af dat ik al een beetje mocht versnellen. Ik voelde me zo goed en sterk! Wel bleef ik er bewust van dat op een gegeven moment de ”zware” brug zou komen waar iedereen me voor had gewaarschuwd. Ik kon dus nog niet helemaal los gaan.
Zonder dat ik het in de gaten had, liep ik de Queensboro Bridge op. Mensen om me heen gingen steeds langzamer. Ik merkte op dat ik bijna de enige was die anderen aan het inhalen was, maar mijn benen wilden gewoon door. De brug voelde totaal niet zwaar aan. Doordat we overdekt liepen, gaf mijn Garmin geen goede pace aan. Dit verwarde me, want voor mijn gevoel liep ik dus lekker hard door. Uiteindelijk klopte dit ook. Toen ik de brug weer afliep, zag ik dat ik een stuk sneller had gelopen.
Manhattan
Mijn volgende focuspunt was het TUI supporterspunt. Daar zouden een aantal bekenden staan! Ik wist dat ik hiervoor links moest gaan lopen, dus dat werd mijn lijn voor de komende kilometers. Na een tijdje zag ik de grote TUI vlaggen al boven het publiek uitsteken. Na een paar high fives en wat toffe aanmoedigingen van bekende gezichten kon ik vol energie door! Dat geeft toch altijd even een flinke boost.
Ik was inmiddels al bijna bij het 30 kilometer punt. Iedere keer wanneer ik een marathon loop, bedenk ik me dat ik daar tijdens mijn eerste marathon begon met wandelen. Nu kon ik nog lekker door versnellen, want ik wilde niet met teveel energie over de finishlijn komen.
De First Avenue was ontzettend lang, maar wel heerlijk om te lopen. Af en toe liep het flink omhoog, maar mijn tempo bleef hoog en nog steeds kon ik veel mensen inhalen. Gelukkig was de straat wat breder, waardoor het ook bij de drankposten iets gemakkelijker doorliep. Mensen om me heen begonnen vermoeid te raken, terwijl het bij mij voelde alsof ik juist bij iedere stap meer energie kreeg. Ergens bekroop me een angstig gevoel dat ik veel te langzaam was begonnen. Dat probeerde ik weg te drukken, want daar had ik nu niets aan. Alle energie die ik had, gooide ik in de strijd. Inmiddels liep ik rond de 5:00 minuut per kilometer.
Iedere kilometer ging ik harder en het deed me denken aan Berlijn. Hoewel de supporters langs de kant me echt wel lieten beseffen dat dit een totaal andere stad en totaal andere marathon was. Mijn muziek stond op standje gehoorbeschadiging, maar ik ging zo lekker! Ik kon alleen nog maar lachen en onderweg zong ik zelfs nog mee met mijn muziek.
Finish in Central Park
Nu zul je wel denken: heb je het überhaupt wel zwaar gehad? Ja. Op één moment kreeg ik het zwaar en dat was toen we op de Fifth Avenue bijna Central Park indoken. Dat stuk liep nog flink omhoog, maar ik had al veel energie ingezet. Ook kwamen er een paar gelsnoepjes omhoog, waar ik geen tweede keer van wilde genieten. Gelukkig voelde ik me sterk genoeg om er doorheen te lopen. Het laatste deel in Central Park was zo bijzonder. Ik wist gewoon dat de finish binnen handbereik was! De snelste kilometer liep ik bij kilometer 41. Wauw! Zelfs met die hoogteverschillen kon ik nog 4:42 minuut per kilometer lopen.
De grote finishboog zag ik van ver af aankomen en mijn handen gingen automatisch de lucht in! Yes! Ik heb het gewoon weer geflikt! En hoe? Ik ben gefinisht in een tijd van 3.37.11. Ik heb zo ontzettend lekker gelopen. Iedereen had me vooraf behoorlijk bang gemaakt, maar dat was absoluut niet nodig. De New York City Marathon is één groot feest en misschien past dit parcours juist perfect bij mij.
Nu ik dit schrijf, rollen de tranen over m’n wangen. Het kan van de jetlag komen, maar ook gewoon omdat ik ontzettend dankbaar ben dat ik dit mee heb mogen maken. Ik ben ten eerste Vifit Sport en Runner’s World heel erg dankbaar dat ik überhaupt mee mocht met dit te gekke avontuur. Maar misschien ben ik mijn lijf nog wel meer dankbaar dat het zo sterk is. Precies zes weken geleden liep ik een PR van 3:32 in Berlijn. Tussendoor lag ik nog ”even” twee nachten op een bewaakte ziekenhuisafdeling met een infuus in mijn hand en morfine in mijn lijf. Dat ik dan nu alweer, op zo’n parcours, een toptijd kan lopen vind ik heel bijzonder. Ik ben stiekem heel trots op mezelf en mijn doorzettingsvermogen. Ik ben blij dat het vertrouwen in mijn lijf terug is en dat ik mijn eigen gevoel heb gevolgd. Hoeveel mensen om me heen niet hebben gezegd dat ik New York uit mijn hoofd moest zetten? No way! Ik heb het gewoon gehaald. Mijn tweede Major medaille is binnen en zeker niet de laatste.
Tot slot wil ik ook benoemen dat ik ontzettend trots ben op al mijn lieve teamgenoten. Hoe geweldig is het dat we dit samen geflikt hebben? Iedereen is gewoon met een medaille naar huis gegaan. De één iets meer tevreden dan een ander, maar we hebben het wel gewoon gedaan. Ik ben trots.
Nu ga ik echt een eind breien aan dit raceverslag. Ik kan nog uren door blijven typen, want de adrenaline stroomt nog steeds door mijn lijf. De komende weken en maanden kan ik blijven teren op deze Runner’s High, maar natuurlijk wil ik meer. Ik ben nog lang niet uitgelopen! Wat zou mijn volgende marathon worden?
Als allerlaatste nog een hele grote shout-out naar mijn lieve volgers. Wat heb ik ontzettend veel geweldige en lieve berichtjes ontvangen. Zonder jullie support was het niet gelukt. Duizendmaal dank en een hele grote virtuele knuffel.