Afgelopen zaterdagavond besloten wij, mijn schoonmoeder en ik, om 21:30 het licht uit te doen. Ik was benieuwd of ik een beetje zou kunnen slapen. Voorafgaand aan de vorige twee marathons was de nacht van te voren kort en onrustig geweest. Het lukte toen maar niet om in slaap te komen. Afgelopen zaterdagnacht was anders. Zondagochtend schrik ik namelijk om 6.00 wakker van de wekker. Wow! Ik heb geslapen en nog goed ook. Dit is een goed begin van een geweldige dag. Vandaag sta ik aan de start van de Marathon van Berlijn 2017.
Mijn outfit voor de marathon van Berlijn had ik netjes klaargelegd. De weersvoorspelling is perfect om te gaan hard te lopen. Het zou, tijdens het lopen, tussen de 13 en 16 graden worden. Daarnaast is het bewolkt en er valt er wat motregen. Beter kan eigenlijk niet! Toch twijfel ik na het opstaan over mijn outfit. Zal ik wel of geen hemdje aan doen? Zou een mouwloos shirtje niet te koud zijn?
We besluiten om eerst maar even te gaan ontbijten. Vlak voor half zeven in de ochtend lopen we de ontbijtzaal in. Nog nooit had ik, op zo’n tijdstip, zo’n volle ontbijtzaal gezien in een hotel. Overal zaten marathonlopers. Ik pak mijn witte broodjes met Nutella en jam en probeer een plekje voor ons te scoren. Zonder veel te praten werken we ons ontbijt, met lichte tegenzin, naar binnen. Ik heb weleens meer trek gehad in de ochtend.
Na het ontbijt pakken we de lift terug naar de kamer. Tijd voor de laatste zenuwplasjes en het opspelden van het startnummer. Alles wat ik nodig heb, stop ik in een plastic zak. Beneden staat de TUI Sports groep al klaar en rond 7.45 gaan we richting het startterrein. Ons hotel ligt op loopafstand en dat is ideaal. Hierdoor hoeven we weinig moeite te doen met bijvoorbeeld het openbaar vervoer en zijn we ruim op tijd aanwezig. Samen met Annemerel ga ik naar het startvak. Omdat we beide in wave één en vak E staan, is dat wel zo gezellig. Ruim 45 minuten van te voren staan we klaar in onze wave. Dat betekent dat we genoeg tijd hebben om nog even een dixi op te zoeken.
Daarna genieten we van de laatste momenten voor het startschot. Het is toch wel heel fijn dat je dit dan even met iemand kunt delen op zo’n moment. Vlak voor de start kiezen Annemerel en ik ons eigen positie, zodat we elkaar niet teveel zouden afleiden. We willen allebei ons eigen race en tempo kunnen lopen. Gelukkig dachten we daar allebei hetzelfde over. Wanneer het startschot klinkt, schuifelt de menigte heel geleidelijk naar voren. Stapje voor stapje komt die startstreep dichterbij. Wanneer ik de matten passeer, klik ik mijn Garmin aan en ben ik begonnen.
Tempo bepalen
De eerste meters zijn nog zo onwerkelijk. Er staat veel publiek langs de kanten dat de lopers enthousiast toejuicht. Het eerste stuk van het parcours is ontzettend breed dus ik heb gelukkig geen last van andere lopers. Ik probeer een fijn ritme en tempo te zoeken, maar in het begin is dat lastig. Ik wil niet te langzaam, maar ook vooral niet te snel lopen. Wanneer mijn horloge een pace van 5:15 aangeeft, probeer ik dat eerst aan te houden. Die eerste kilometers vliegen voorbij.
Pas na een paar kilometer besef ik me dat ik nog een gelletje in mijn hand had. Die wilde ik meteen aan het begin innemen, maar door de adrenaline vergat ik dit spontaan. Ik neem een paar slokken en gooi het weg. Ik heb er op dat moment nog vijf bij me en dat moet zeker voldoende zijn. Ook twee flesjes sportdrank heb ik in mijn Flipbelt zitten.
Ik vind het lastig om mijn tempo te bepalen. Ga ik niet te langzaam? Natuurlijk kan ik veel harder, maar ik was zo bang geworden na mijn vorige twee marathons. Ik probeer mijn gedachten weg te duwen. Lekker en ontspannen lopen is het belangrijkste. Ik kijk vooral om me heen en besef me dat ik gewoon in Berlijn loop! Ik geniet van de muziek, de mensen en de gebouwen om me heen. Op die manier vliegt de tijd voorbij. Al gauw ben ik het 10 kilometer punt gepasseerd. Ik neem nog een gelletje en drink een half flesje leeg.
Ik zit lekker in mijn ritme, maar krijg tijdens het lopen steeds meer last van mijn linkervoet. Sinds twee weken is mijn dikke teen ontstoken. Met opzet heb ik daar heel weinig aandacht aan besteed in de hoop dat het niet zo groot zou worden. Toch kon ik er de afgelopen dagen niet omheen. Mijn teen was rood, dik en ik voelde mijn hart er af en toe in kloppen. Tijdens de eerste kilometers van de marathon besef ik me dat ik mijn manier van lopen aanpas door de pijn in mijn teen. Hierdoor schiet er een soort kramp onder mijn voet. Dat is niet handig! Ik probeer mijn voet weer ontspannen neer te zetten. Ik heb dan toch liever die zere teen, dan een gekke looppas. Wederom probeer ik mijn aandacht te verleggen naar mijn omgeving. Dit werkt! Hoe meer kilometers ik loop, des te minder voel ik mijn teen.
Over de helft
Ik probeer na 10 kilometer iets te versnellen. Dat lukt best gemakkelijk. Soms gaat mijn versnelling iets te hard, maar ik probeer heel rustig iedere vijf kilometer sneller te lopen. Wanneer ik op het halve marathon punt ben, maak ik de versnellingen iets groter. Ik ben al over de helft. Toch weet ik dat het zwaarste deel nog moet komen. Vanaf 30 kilometer heb ik het altijd lastig. Ik wil daar nog niet aan denken. Op dit moment voelt mijn lijf nog goed en merk ik dat ik de versnellingen goed aan kan.
Ik blijf goed eten en drinken onderweg. Hoewel het me totaal niet smaakt, probeer ik de gelletjes helemaal in te nemen. Voor een volgende marathon ga ik toch weer opzoek naar een alternatief. Tips zijn nog steeds welkom. Afijn, voor nu lukt het dus redelijk. Ik merk op dat ik steeds meer mensen inhaal en dat mijn tempo steeds hoger wordt. Ik maak me minder druk over mijn eindtijd en denk positief. Ik ga zo lekker!
De mensen langs de kant schreeuwen me vooruit en op een gegeven moment ben ik al bij de 35 ben aangekomen. Wow! In Rotterdam had ik het daar beide keren zo zwaar. Nu loop ik op veertjes (althans, dat voelt zo). Kilometer 36 loop ik in een pace van 4:41! Dan bedenk ik me dat Tui ergens rond de 38 kilometer nog een aanmoedigingspunt heeft. Ik probeer rechts van de weg te blijven lopen. Al gauw zie ik de Tui Banner en steek ik mijn handen enthousiast in de lucht. Er volgt een foto momentje en een high five. Deze kilometer loop ik in een pace van 4:30 minuut per kilometer. Uiteindelijk is daarmee kilometer 38 de snelste van de hele marathon. Ik merk wel dat mijn benen moe zijn en mijn lijf het niet heel lang meer volhoudt. Ik probeer het tempo door te zetten en de blauwe lijn te blijven volgen. De hele marathon lang geeft die lijn mij een soort houvast. Op brede wegen heb ik namelijk nog weleens de neiging om te gaan slalommen.
Finish
De laatste kilometers gaan als een waas aan me voorbij. Ik hoor de mensen schreeuwen en wanneer ik de Branderburger Tor zie, krijg ik die lach niet meer van mijn gezicht. Ik steek mijn handen wederom in de lucht voor een geweldige finish. Ik ben er! Ik heb het gehaald en ik voel me goed. Na de streep voelt mijn hoofd wel licht, maar ik probeer goed door te bewegen zodat ik niet duizelig word. Ik neem, voor het eerst na een marathon, zelf mijn medaille in ontvangst met tranen in mijn ogen. Ik ben zó gelukkig!
Uiteindelijk ben ik gefinisht in een tijd van 3.32.18. Daarmee ben ik een kleine minuut sneller dan in Rotterdam. Het belangrijkste vind ik dat ik goed naar mijn lijf heb geluisterd. Misschien ben ik iets te voorzichtig geweest in het begin. Het verschil tussen de eerste (en langzaamste) kilometers, in 5:18, en de snelste in 4:30 (op het eind) is natuurlijk groot. Toch is dit al een hele overwinning. Ik kan weer vertrouwen hebben in mijn kunnen en in mijn lijf. Ik ben niet over grenzen gegaan en ik heb geen blessures opgelopen. Dat betekent dat ik, na een goed herstel, gewoon weer mijn zinnen kan zetten op de volgende marathon. Die is namelijk al over minder dan zes weken in New York. Na deze geweldige marathon in Berlijn kan ik stiekem niet wachten om in New York te zijn en weer zo’n geweldige ervaring op te doen.
Heel erg bedankt voor alle lieve woorden, aanmoedigingen, het medeleven en de complimenten vooraf én na mijn race in Berlijn. Ik waardeer het echt enorm en het maakt mijn runner’s high nog groter dan dat het al was. De komende dagen ga ik lekker rustig aan doen en nagenieten. Daarna kunnen jullie me natuurlijk gewoon weer volgen tijdens mijn Road to New York!