Wat kan er in een week veel veranderen. Vorige week werd het me allemaal even teveel, maar inmiddels ben ik helemaal terug. Met nieuwe energie, nieuwe motivatie én vertrouwen. Wat er is gebeurd deze week? Ik deel het in deze Road to Tokyo.
Vorige week begon ik met een dag helemaal voor mezelf. Ik had dit even nodig. De drukte in mijn hoofd werd me teveel. Niet alleen ben ik al maanden bezig met dit grote doel, maar ook op het gebied van werk gebeurt er veel in mijn hoofd. Het komt niet vaak voor dat ik echt even tijd voor mezelf neem. Als ik vrij ben, spreek ik vaak af om met vrienden iets te gaan doen. En als ik niet met vrienden ben, ga ik toch al snel weer aan het werk. Tijd voor een beetje meer ontspanning dus! Om even de drukte te ontvluchten, liep ik een rondje door het Amsterdamse Bos. Iets wat niet op mijn schema stond, maar desondanks heel lekker voelde.
Dinsdag bracht ik een bezoekje aan de fysio (oftewel mijn vader). Aangezien de stijfheid in mijn pees niet echt minder werd en ook de pijn aanbleef houden, moest ik er toch aan geloven. Mijn vader heeft het losgemaakt en meteen na afloop had ik al minder pijn. Ook heeft hij er een tape omheen gelegd, waardoor ik iets meer stevigheid ervaar tijdens het lopen.
Woensdag kon ik mijn kwaliteitstraining dan ook goed uitvoeren. Ik liep drie keer tien minuten in mijn beoogde marathontempo. Ondanks de keiharde wind, regen en hagel, was het best een fijne training. Vervolgens liep ik donderdag een klein rondje uit. Ook op vrijdag en zaterdag deed ik rustige loopjes ter voorbereiding op zondag.
Midwinter Marathon
Gisteren had ik namelijk mijn laatste ”wedstrijd” voor Tokyo. Hoewel ik het totaal niet zag als een wedstrijd, voelde het toch een beetje zo. Ik stelde mezelf als doel om te oefenen met verschillende dingen. Het was een soort laatste test voor Tokyo. Ik wilde mijn marathontempo proberen, de gelletjes, mijn ontbijt en mijn outfit. De marathonschoenen wilde ik niet testen vanwege het slechte weer. Dat vond ik zonde! De schoen test ik dus binnenkort in een kwaliteitstraining.
Voor de wedstrijd at ik drie (spelt) bananen pannenkoekjes (gewoon van de Albert Heijn) met blauwe bessen, banaan en een beetje honing. Aangezien ik niet weet wat ik in Tokyo kan vinden aan ontbijtproducten, leek me dit ideaal om mee te nemen in mijn koffer. Het is een handige verpakking en lang houdbaar. Ik wil alleen nog even op zoek naar een variant zonder lactose. Mocht iemand daar een tip voor hebben, hoor ik het graag!
Aangekomen in Apeldoorn begon ik met het inlopen van vijf kilometer. Gisteren stond er namelijk 35 kilometer op mijn schema. Helaas was het ontzettend regenachtig, waardoor ik na het inlopen al een verzopen katje was geworden. Ik trok gauw een droge outfit aan voor de race. Mijn benen voelden goed en ik had er best wel zin in! Ik was benieuwd wat voor tempo ik zou kunnen lopen.
Het doel was om mijn beoogde marathontempo (4:30 min/km) aan te houden. Echter ging het zo gemakkelijk in de eerste kilometers dat ik eigenlijk steeds te hard liep. Wel liep ik heel lekker en zat ik helemaal in de flow. Ook de gelletjes (Maurten) kon ik heel goed wegkrijgen, waardoor ik lekker fris bleef in mijn hoofd. Nooit eerder kwam ik zo fris en vol energie over de finish. Ik had de hele 25 kilometer lang ”relaxt” gelopen, zonder af te zien. Na afloop had ik het gevoel dat ik nog gemakkelijk door zou kunnen. Dat was precies de bedoeling! Uiteindelijk liep ik zelfs met een gemiddelde van 4:21 min/km.
Met nog iets minder dan vier weken te gaan, heb ik het vertrouwen gelukkig terug. Ook merk ik dat het nu echt dichterbij begint te komen. De laatste voorbereidingen vind ik ontzettend leuk. We gaan in de trainingen de puntjes op de i zetten. Het is de kunst om goed te blijven trainen, maar zeker ook voldoende rust te pakken. Goed slapen, goed eten én dit goede gevoel vasthouden. Nog maar 27 dagen!
Heb jij gisteren ook gelopen in Apeldoorn? Hoe ging het?