Gisteren was het nog precies vijf weken tot de Tokyo Marathon. Het gaat zo snel! Afgelopen week deed ik iets rustiger aan en dat vind ik best moeilijk. Mentaal komen er dan meteen wat twijfels en onzekerheden. Benieuwd hoe het gaat met mijn (mentale) voorbereidingen? Ik deel het in deze nieuwe Road to Tokyo!
Vorige week kwam deze video online waarin ik mijn trainingsweek deelde. Daarin vertelde ik ook over een pijntje in mijn linkervoet. Het zit rondom mijn achillespees, maar ik weet nog steeds niet goed wat het exact is. Daarvoor ga ik woensdag weer naar de fysio. Wel besprak ik de pijn met mijn trainer. Hij heeft meteen het schema bijgesteld, zodat ik iets rustiger aan kon doen. De pijn moet in ieder geval niet erger worden en het liefst natuurlijk helemaal weggaan.
Minder hard trainen
Doordat ik minder (hard) train in zo’n week krijg ik altijd wat twijfels in mijn hoofd. Dat is zonde! Ik had zoveel vertrouwen nadat ik mijn laatste wedstrijd eind december liep. De trainingen gaan over het algemeen heel gemakkelijk en ook het tempo kan ik goed aan. Daar hoef ik me dus eigenlijk geen zorgen over te maken. Toch vind ik, zelfs na zeven marathons in de benen, 42 kilometer nog altijd een heel eind lopen. Mentaal wil ik me daar zo goed mogelijk op voorbereiden. Het liefst doe ik dat door vele lange duurlopen. Toch is dit niet handig op dit moment en eigenlijk ook niet nodig. Die basis is er namelijk al. Het is juist de kunst hoe ik mezelf zo goed mogelijk kan voorbereiden op de snelheid die ik tijdens de marathon zal gaan lopen. Dat wordt dan ook de focus voor de komende weken.
Overbelast?
Afgelopen week deed ik iets minder qua hardlopen. Nog steeds kwam ik uit op 90 kilometer, maar de trainingen waren qua intensiteit aan de lage kant. Ik merk ook dat ik dit even nodig heb. Het lijf reageert toch anders sinds ik overtraind ben geweest en wellicht is dat toch nog niet helemaal afgesloten. Daarom is het nemen van rust nu zo van belang. Niet alleen voor mijn lichaam, maar vooral ook voor mijn hoofd. De mentale overbelasting lijkt nog steeds aanwezig en is sinds december weer toegenomen.
Afgelopen weekend was ik twee dagen in Gent met vriendinnetjes. Het was heerlijk om even weg te zijn! Mijn hardloopschoenen gingen niet mee, want ik was immers maar één nachtje weg. Op zaterdagochtend liep ik nog heel vroeg een rondje voor vertrek en gister aan het eind van de middag liep ik na thuiskomst nog een halfuurtje mijn benen los. Toch merkte ik in Gent op hoe moe ik eigenlijk was. Zelfs de Body Battery op mijn Forerunner 945 van Garmin gaf aan dat ik eigenlijk niet meer kon opladen. De afgelopen drie dagen werd ik wakker met een Body Battery van 40, terwijl dat normaalgesproken altijd 100 is. Nu vertrouw ik daar niet volledig op, maar het zegt misschien wel iets over mijn lichaam (en geest). Het is sowieso opvallend.
Met nog vijf weken te gaan, is het dus belangrijk om op te laden en fitter te worden. Gisteravond besloot ik dan ook om vandaag een vrije dag te nemen. Ik werk niet op kantoor en doe even een paar stappen rustiger aan. Vanmorgen ben ik lekker naar het Amsterdamse Bos gegaan om te lopen en vanmiddag ga ik voor een ontspannen massage om mijn hoofd en lichaam wat extra rust te geven. Ik vind dat ontzettend moeilijk, maar uiteindelijk zal het beter zijn. Ik hoop me dan ook snel energieker te voelen, zodat ik mijn laatste trainingsweken zo goed mogelijk kan volbrengen!
Heb jij ook weleens zo’n dipje in je trainingsperiode? Hoe ga jij om met dat gevoel van overbelasting? Ik kan wel wat tips gebruiken!