Vorige week was ik druk. Ik had veel afspraken staan, zat 24 uur in Parijs en moest van hot naar her rijden. Ik sliep een paar nachten slecht en ook schoot goed en gezond eten er bij in. Toch stond ik afgelopen zaterdag aan de start van een halve marathon. Hoe kan het dat ik daar, ondanks alles, vier minuten van mijn PR afliep? Waarom kan ik beter presteren onder niet ideale omstandigheden?
Dat reizen slopend kan zijn, wist ik al. Ook al zit je tijdens een trein- of autoreis een paar uren op je billen. Daarnaast vind ik het altijd best vermoeiend om een (of meerdere) dag(en) met mensen door te brengen, die ik niet zo goed ken. Begrijp me niet verkeerd: ik vind dat soort reisjes heel erg leuk! Echter kost het me wel veel meer energie dan een dagje thuis werken. Gesprekken voeren, langs evenementen gaan, nieuwe indrukken en een andere omgeving. Het is dus ook niet zo gek dat ik redelijk gesloopt terugkwam vanuit Parijs.
Het mooiste was nog dat ik meteen door mocht reizen naar Groningen. Daar stond namelijk meteen op vrijdagavond nog een concertje gepland, samen met twee vriendinnetjes. Heel erg leuk en gezellig, maar niet de ideale wedstrijdvoorbereiding. Naast dat ik een hele avond op mijn benen stond, had ik ook geen tijd meer gehad voor fatsoenlijk avondeten. Hoezo koolhydraten stapelen? Ik had eerder te weinig koolhydraten gegeten.
Na afloop van het concert reed ik middenin de nacht terug naar huis. De volgende ochtend zou mijn wekker alweer vroeg gaan, want ik had immers die halve op Ameland gepland. Super leuk, maar omdat ik zo moe was, had ik er weinig zin in. Ik had me nog nooit zo slecht voorbereid op een hardloopevenement.
Een PR lopen op Ameland: kan dat überhaupt? Vorig jaar deed ik dit ook, maar dat ik afgelopen zaterdag zo’n PR zou lopen had ik nooit verwacht. Mijn voorbereiding was verre van ideaal en het parcours al evenmin. Ik denk dat zeker 18 kilometer van de 21 onverhard waren. Het grootste deel gingen we met wind tegen over het strand, maar dit strand moesten we twee keer op. Hierdoor liep ik in totaal vier keer een mulle duin op en af. Ook zat er rond kilometer 13 nog een pittige klim in het parcours. Verder waren het vooral slingerende bospaadjes en schelpenpaadjes door de duinen. Dus naast de niet zo ideale voorbereiding, was ook het parcours verre van ideaal om een PR te gaan lopen.
Als ik dit van te voren had geweten, was ik enorm afgeschrikt. Hoewel ik niet per se een PR wilde lopen, wist ik wel dat de trainingen de afgelopen maanden ontzettend goed gingen. Gelukkig had ik afgelopen zaterdag een haas, maar ook dat maakte me een beetje bang. Ik wilde juist de druk er een beetje afhalen. Toen ik uiteindelijk in 1:31.33 over de finish kwam, besefte ik me dat mijn ideale omstandigheden nooit zo ideaal lijken.
Presteren vanuit ontspanning
Ik merk dat ik juist het beste loop als ik ontspannen ben. Dit is dus ook de reden, waarom ik niets wil ”laten” voor deze sport. Minder alcohol drinken? Gezonder eten? Het werkt voor mij niet. Het vergroot voor mij namelijk de druk. Ik wil juist die druk eraf halen. Ik wil niet trainen voor die ene topprestatie. Iedere keer wanneer ik dat probeer, valt het ongelooflijk tegen. Ik moet die lat laag leggen, want dan stijg ik blijkbaar boven mezelf uit.
Dit gebeurde eigenlijk ook bij de gelopen marathons in 2018. In april was ik super goed getraind en had ik veel gedaan, maar ook gelaten om in Londen te gaan pieken. Echter gooide toen vooral het warme weer roet in het eten. Het was te warm om echt heel goed te presteren. Natuurlijk mag ik niet klagen met een PR op de marathon, maar ik had het gevoel dat er veel meer in had gezeten.
In Chicago was ik minder goed voorbereid. Ik hoorde pas in augustus dat ik mee mocht naar Chicago en had toen nog anderhalve maand om gericht te gaan trainen. Dit heb ik eigenlijk een beetje losgelaten. Zonder doel ging ik naar Chicago om daar de marathon te lopen. Een PR? Daar had ik nog niet echt aan gedacht. Uiteindelijk liep ik een hele mooie tijd, een PR van vier minuten. Zo onbevangen en ontspannen aan de start staan helpt me blijkbaar. Ook een minder ideale voorbereiding geeft mij rust en ontspanning. Ik voel geen druk om te presteren en in die ontspanning presteer ik juist veel beter!
Het is voor mij weer een belangrijke les geweest. Het bevestigt weer dat deze manier van omgaan met het hardlopen voor mij het beste is. Op deze manier blijf ik ook plezier houden in de sport en het ”presteren”. Dat is tenslotte het allerbelangrijkst.
Herken jij dit? Presteer jij ook beter wanneer je ontspannen bent en wanneer de omstandigheden wat minder ideaal zijn?