Het afgelopen weekend was ik op een hele bijzondere plek op aarde. Ik liep de meest Noordelijke (halve) marathon op vaste grond. Het is daarnaast de enige marathon ter wereld waar serieuze ijsberen beveiliging wordt ingezet. Op uitnodiging van Arctic Marathon mocht ik mee naar Spitsbergen om daar de halve marathon te lopen tijdens de Spitsbergen Marathon. Benieuwd hoe ik deze reis en race heb ervaren? Lees dan gauw verder!
Vrijdag 1 juni: heenreis en eerste indruk
Dit avontuur begon al op vrijdagochtend 1 juni. Met een rechtstreekse vlucht werden we op Spitsbergen afgezet. Het was een vliegtuig vol met alleen maar lopers, die daar een 10 kilometer, een halve marathon of een hele marathon gingen lopen. Meteen zorgt dat voor een connectie en hierdoor maak je gemakkelijk contact met anderen. Dat vind ik zo leuk!
Bij aankomst op Spitsbergen konden we inchecken in ons hotel, Coal Miners, en hadden we meteen tijd om te lunchen en rond te wandelen in het ”stadje” Longyearbyen. Het landschap oogt kaal, her en der liggen wat resten sneeuw. De stad is niet groot, maar er zijn een aantal leuke restaurantjes. Van buiten vind ik de huizen en gebouwen er een beetje saai uitzien, maar van binnen is het gezellig en modern. De Noren zijn hier ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd.
Op vrijdagavond vertrekken we met een bus vanaf ons hotel naar Camp Barentz voor een pasta party. Zo’n pasta party als deze had ik nog nooit eerder meegemaakt. Midden op de vlakte staat een grote tent, waarin een heerlijk diner voor ons klaarstaat. Vooraf krijgen we nog instructie over de ijsberen beveiliging. Hiervoor lopen een aantal mensen met een geweer rond, zodat we veilig van ons diner kunnen genieten.
Na afloop is het gek om te merken dat het nog helemaal licht is. Ergens is het wel lekker, maar het gooit je slaap-waakritme behoorlijk in de war. Gelukkig heb ik verduisterende gordijnen en ben ik uitgeput van deze eerste dag op Spitsbergen. Ik val als een blok in slaap.
Zaterdag 2 juni: raceday en banquet
Op zaterdag ga ik om 9.00 ontbijten en om 10.00 even bij de start van de hele marathon kijken. Daarna heb ik nog net even tijd om me om te kleden in het hotel en me klaar te maken voor de halve marathon. Het is rond de 4 graden, erg vochtig en af en toe sneeuwt of regent het licht. Hierdoor is het schakelen: wat doe je aan? Ik ging voor een driekwart tight, een lange mouwen loopshirt van Nike met thermoshirt eronder. Ook droeg ik handschoenen en een haarband.
De start van deze Spitsbergen Marathon is bij de sporthal van Longyearbyen, op een paar minuten wandelen van ons hotel. Het is een relatief klein evenement dus tot 5 minuten voor de start kun je lekker binnen blijven wachten. Wanneer om 11.30 ons startschot voor de halve marathon klinkt, heb ik vooral zin om lekker te lopen.
Ik had niet nagedacht over een tijd, maar een beetje doorlopen leek me wel lekker. We lopen de eerste kilometer omhoog, maar daarna gaat het vooral naar beneden door Longyearbyen. Vanaf kilometer vijf ongeveer blijven we wat vlakker lopen en lopen we het bewoonde gebied uit richting Camp Barentz. Dit vind ik het mooiste deel van de hele route. Het is zo bijzonder om een handje vol lopers voor je door deze kale vlakte te zien lopen. Af en toe staat er een Noor langs de kant om je keihard ”HEJA” toe te schreeuwen. Bewijs hiervan volgt woensdag in mijn vlog. Ik geniet van de mooie natuur. Ik loop lekker in een klein groepje mannen en mijn tempo is best hoog. Af en toe film ik een stukje, maar ik geniet vooral van het uitzicht om me heen.
Na kilometer acht volgt er een keerpunt. Daar moet je een stukje van dezelfde route teruglopen. Onderweg staan een aantal mensen van de Arctic Marathon ons toe te juichen en foto’s te maken. Na een lusje door Longyearbyen lopen we de stad aan de andere kant uit, richting het vliegveld. Vanaf daar is er iets meer wind en begint het ook harder te regenen. Ik heb het nog niet zwaar en haal steeds meer mensen in.
Echter vrees ik een beetje voor wat er gaat komen. We moeten namelijk via een hoger gelegen pad terug naar de finish lopen en daarvoor moet er nog heel wat geklommen worden in de laatste 4 of 5 kilometer. Op een gegeven moment loopt de weg iets op en dan komt er een bocht naar links. Vanaf dat moment moeten we een pad onverhard omhoog lopen. De ondergrond is zacht en glibberig. Verder liggen er veel stenen los en is het best even uitkijken waar je loopt.
Wanneer we een flink klimmetje hebben gehad, begint er een soort vals plat omhoog. Op dat punt krijg ik het wel zwaar. Gelukkig zie ik de eerste dame voor me lopen en heb ik een soort richtpunt. Wanneer ze uit beeld verdwijnt, ben ik opgelucht dat we bijna weer afdalen naar Longyearbyen. De laatste kilometer door de stad gaat weer bergafwaarts en brengt me snel terug tot de sporthallen. Daar staan de Noren uitbundig te juichen en meteen na de finishlijn krijg ik een hele bijzondere medaille omgehangen door twee vrouwen in een ijsbeerpak.
Mijn tijd? 1.35.56! Voor mij is dat geen PR, maar ik had nooit verwacht dat ik dat op Spitsbergen zo relaxt zou kunnen lopen. Ik heb echt genoten en heerlijk gelopen. Het was ideaal loopweer en tot 17 kilometer ging het lopen heel gemakkelijk. De laatste kilometers maakten het zwaar, maar ik vond dat ook wel weer iets hebben. Ik finishte uiteindelijk als eerste dame in mijn leeftijdscategorie, ik was tweede dame in totaal en zelfs met achtste van alle halve marathonlopers!
Op zaterdagavond werd dit heel goed gevierd tijdens een speciaal Spitsbergen Marathon Banquet in het Huset. Het Huset is een groot wit gebouw in Longyearbyen en het lijkt op een soort theater. Aan ronde tafels werd ons een heerlijk diner voorgeschoteld en mochten we genieten van een onbeperkte hoeveelheid aan drankjes. Er werd dus flink geproost en nagepraat!
Vanaf 21:30 werden de prijzen in iedere categorie uitgereikt. Er zaten prijswinnaars uit allerlei landen tussen, zoals Noorwegen, Duitsland, Polen, Italië of Nederland. Het leuke was dat Arctic Marathon zelf ook een leuke prijs had voor de Nederlandse lopers. Na de nodige drankjes was het tijd om het Huset te gaan verlaten en mijn bedje op te zoeken. Inmiddels was het 23:00 geweest en uiteraard nog helemaal licht.
Zondag 3 juni: Isfjord Safari en terugreis
Op zondagochtend moesten we vroeg uitchecken, omdat we om 8:45 werden opgepikt voor onze Isfjord Safari. Gehesen in dikke pakken met waterdichte schoenen zijn we met rib boten de zee opgegaan. Het was zo tof om met een gave excursie onze reis af te sluiten. Ook de beelden hiervan zie je terug in mijn video van aanstaande woensdag.
Ik wil de organisatie van deze reis, de Arctic Marathon, heel erg bedanken voor dit onvergetelijke avontuur. Wat een bijzondere reis heb ik mogen maken. Arctic Marathon heeft alles top geregeld en we kwamen niks te kort. Daarnaast merkte en voelde ik de liefde en de passie die deze organisatie heeft voor Spitsbergen. Wat mij betreft is het absoluut een aanrader om eens op zo’n unieke plek op de wereld te gaan lopen. Het is niet te vergelijken met alle andere (halve) marathons die ik heb gelopen. Het is een bizar mooie omgeving en het heeft iets magisch. Pas nu ik weer thuis ben, besef ik echt hoe bijzonder en uniek dit is geweest. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mee mocht maken.
Wil je ook mee op zo’n bijzonder avontuur? Hier kun je je nu al inschrijven voor volgend jaar. Tot 30 september krijg je nog 200 euro vroegboekkorting en met de kortingscode JAPKE krijg je nog eens 50 euro extra korting. Dus droom je van een unieke (halve) marathon? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van Arctic Marathon.
Lijkt het je wat om zo’n unieke (halve) marathon te gaan lopen? Ik ben benieuwd!