Gisteren was het nog precies twee weken tot de marathon van Berlijn. Over mijn angst- en piekergedachten schreef ik gisteren al een uitgebreid artikel. In deze ‘Road to Berlin & New York’ serie zal ik mijn ervaringen delen en jullie op de hoogte van mijn voorbereidingen op deze marathons. De afgelopen week heb ik flink veel kilometers gemaakt. In totaal tikte ik bijna de 80 aan! Wow! De komende twee weken ga ik dus flink in de rust, zodat ik op 24 september helemaal uitgerust aan de start kan staan. Ben je benieuwd naar mijn trainingen van de afgelopen week? Lees dan gauw verder.
De week begon met een heftige duurloop. Een dag eerder was ik teruggekomen uit een zonnig Italië, maar in Nederland bleek het ook warm te kunnen zijn. Omdat ik ’s ochtends moest werken, kon ik pas in de middag gaan lopen. Een vriendinnetje bood heel lief aan om een stukje mee te gaan op de fiets. Dat was wel zo gezellig. Op die manier had ik mijn vocht bij me en ging het eerste uur heel snel voorbij. Daarna begon het al gauw moeilijker te worden. Ik had het ontzettend warm en ik begon dorst te krijgen. Ik kocht een flesje drinken en probeerde zo weinig mogelijk stil te staan. Rob had op mijn schema gezet dat ik tussen de 28 en 33 kilometer mocht doen. Wanneer ik dat lees, denk ik meteen: ‘Ik doe de 33!’. Tijdens het lopen dacht ik daar wel anders over.
Ik besloot mijn rondje iets in te korten en voor een 30 kilometer te gaan. Ook hier had ik heel veel moeite mee. Onderweg werd ik alweer snel misselijk en begon ik licht in mijn hoofd te worden. Ik wilde echt niet flauwvallen dus besloot ik iedere kilometer even te pauzeren. Helemaal niet handig als marathon training, maar ik moest natuurlijk wel thuis komen. Uiteindelijk heb ik de 30 kilometer gehaald, maar hoe? Ik stond te trillen op mijn benen en was kotsmisselijk. De eerste uren kreeg ik geen hap door mijn keel en het voelde alsof ik koorts had. Gelukkig kwam ik na een kopje thee en een banaan al gauw weer wat bij.
Helaas doet zo’n duurloop altijd veel in je vertrouwen. Het kelderde namelijk meteen tot beneden zeeniveau. Bah, zo jammer vind ik dat! Ik voelde me namelijk echt sterk en had er veel zin in. Na maandag was dat vertrouwen toch een stuk minder.
Afijn, de rest van de week stonden er ook nog trainingen op het programma. Zoveel tijd was er dus niet om hiervan te balen. Dinsdag volgde ik mijn eerste yogales, van een beginnerscursus die ik aan het doen ben bij Open Yoga in Groningen (geen spon, voor de duidelijkheid). Binnenkort volgt daar een apart artikel over. Dan deel ik mijn eerste ervaringen met yoga.
Woensdag mocht ik weer hardlopen. Er stond een rustige 9 kilometer op het programma. Eigenlijk ging dit loopje heel erg gemakkelijk. Dat was heel fijn. Donderdag deed ik een mini rondje om even mijn hoofd leeg te maken. Dit stond niet op mijn schema, maar het was hartstikke welkom. Vrijdag liep ik wederom een 9 kilometer, maar hierin moest ik 5 x 200 meter versnellen aan het eind. Dit maakte het nog een best pittige training. Zaterdag had ik vervolgens een welverdiende rustdag.
Zondag stond er namelijk een hele leuke, maar lange training op mijn schema. Samen met team Susan en team Robert zou er een duurloop gedaan worden. Ieder had zijn eigen tempo en afstand, maar doordat we over een rondje van 8 kilometer liepen, was dit prima haalbaar. Ik mocht drie rondjes doen en dat betekende dat ik 24 kilometer liep. Om 10.30 klonk het ”startschot”. Ik begon in een voor mij prima snelheid (rond de 11 kilometer per uur). Om de vier kilometer was er een verzorgingspost georganiseerd. Hierdoor konden we meteen oefenen met drinken (zowel water als energiedrank). Na twee rondjes besloot ik iets te versnellen, omdat ik zo gemakkelijk liep. Na afloop had Vifit Sport een recovery zone ingericht waar we zowel repen als drankjes konden nuttigen. Dat was zeker wel nodig na die 24 kilometer. Gelukkig heeft deze duurloop mij, zo aan het eind van de week, toch weer wat vertrouwen kunnen geven richting Berlijn.
Na de lange duurloop stond er een heerlijk lunchbuffet op ons te wachten. Want naast de eiwitten die aangevuld moesten worden, hadden we natuurlijk ook zin in een bord vol met koolhydraten. Het was ontzettend leuk om iedereen weer even te kunnen spreken en te volgen hoe de voorbereidingen voor New York gaan. Voor mij klinkt het nog heel erg ver weg, omdat vooral Berlijn in mijn hoofd zit. Ik kan nu officieel gaan aftellen: nog 13 nachtjes slapen!
De uitgelichte foto is gemaakt door Andy Astfalck.