Afgelopen weekend vloog ik naar Tenerife om daar op zaterdagavond aan de start te staan van de 24K tijdens de Bluetrail Tenerife. Dit is een geweldig trailevenement op een fantastische plek.
Bluetrail Tenerife
Vooraf wist ik totaal niet wat ik kon verwachten, want naast trailrunnen in Nederland, ben ik echt nog een groentje op dit gebied. Tijdens Bluetrail Tenerife kun je kiezen uit de 24K, 47K, 73K en 110K. Verstandig als ik was ging ik voor de minste kilometers. Nu zou je verwachten dat ik misschien ook wel een 47 kan lopen, maar dit kun je absoluut niet vergelijken met hardlopen op het asfalt. Dus als je een marathonafstand kunt lopen, betekent dat zeker niet dat je deze 47K ook zo even volbrengt. De hoogtemeters zijn niet niks.
Dus zeer verstandig besloot ik deel te nemen aan de Bluetrail Tenerife 24K met 1300 hoogtemeters. De start van deze afstand was, om de uitdaging wat groter te maken, in de avond. Om 18.00 vertrokken we voor deze run. Dit betekent dat je ongeveer anderhalf uur nog in daglicht loopt en het daarna echt donker is. Met onverharde afdalingen vol losse stenen en oneffenheden is dat oppassen geblazen.
Wanneer je je inschrijft voor een dergelijke trailrun, krijg je vooraf een lijst met verplichte benodigdheden. Alles van die lijst wordt gecontroleerd bij de start. Je moet dan denken aan een hoofdlamp, een regenjasje, een overlevingsdeken, voldoende water en voeding, maar ook een fluitje voor noodsituaties. Dit alles droeg ik bij me in mijn hardloopvest.
Klimmen
Zoals ik vertelde, was onze start om 18.00. De startlocatie was een stukje rijden vanaf ons hotel. Met een bus werden we afgezet en daarna begonnen we aan onze trailrun. Meteen na de start gingen we flink omhoog. In de eerste 7 kilometer hadden we al ruim 500 hoogtemeters erop zitten. Het was een mix tussen wandelen, klimmen en af en toe kleine stukjes joggen. Daarna begon eigenlijk het meest heftige stuk: een steile klim met stijgingspercentages rond de 30-40%. Vergelijk het met een trap, maar dan grote passen, want je klimt eigenlijk van steen naar steen. Daar was weinig hardlopen aan. Het duurde circa twee tot drie kilometer en daar was ik dan ook zeker een half uur tot driekwartier mee bezig. Wanneer je zo steil omhoog loopt, gaan de horizontale meters helemaal niet zo snel natuurlijk. De route was overigens prachtig.
Afdaling
Ik was heel blij toen de top in zicht kwam, maar meteen begon de volgende uitdaging. Met zware bovenbenen heel steil afdalen is misschien wel net zo pijnlijk en zwaar. Daarnaast begon het al een beetje te schemeren. Ik besloot mijn lampje erbij te pakken voor meer zicht. Dat was prettig. Het toffe vond ik dat je op een gegeven moment op hoogte alle lichtjes van de steden beneden zag. Zo’n mooi gezicht!
Onderweg kon ik goed blijven eten en drinken. Het fijne aan een trailrun is dat de tijd minder belangrijk is. Iedereen neemt tijd bij de verzorgingsposten om even te zitten en voeding aan te vullen. Af en toe even stoppen is heel normaal. Hierdoor is de sfeer ook heel relaxt. Mensen zijn mega behulpzaam en laten elkaar passeren waar nodig.
Het laatste deel van ons parcours ging een beetje op en af. Er zaten af en toe nog hele steile trappen en stukken in. Die iedere keer zwaarder voelden. Eigenlijk was niks vlak en zowel omhoog als omlaag was zeer pittig voor de bovenbenen. Gelukkig had ik een fijn ritme gevonden. De stukjes tussendoor kon ik blijven joggen en daar was ik heel blij mee.
Onderweg merkte ik wel dat ik een betere klimmer dan daler ben. Omhoog heb ik veel mensen ingehaald, maar naar beneden haalden ze mij weer in. Ik wilde vooral heel blijven en geen blessures oplopen. Dat zag ik om me heen veel gebeuren namelijk.
Het laatste stukje richting Puerto de la Cruz, waar de finish was, liep redelijk vlak tot glooiend naar beneden. Het was asfalt en dit was na al die onverharde stukken ook wel even lekker.
Fysiek zwaar
Vooraf vond ik het lastig om een eindtijd te voorspellen. Ik had in mijn hoofd dat binnen de 4:00 een mooie tijd zou zijn. Eigenlijk vond ik dat heel raar, want dat betekende gewoon dat deze 24K langer zou zijn dan alle marathons die ik ooit heb gelopen. Uiteindelijk deed ik er 3:09 over. Bijna vijf minuten langer dan de Tokyo Marathon vorig jaar en ook 5 minuten sneller dan mijn Boston Marathon in 2019. Bizar!
Ik kan wel zeggen dat dit de zwaarste run is die ik ooit heb gelopen. En dan bedoel ik fysiek, want mentaal was het goed te doen. Het voelde veel korter dan de Tokyo Marathon, die in mijn geval minder lang duurde. Juist doordat het zo’n prachtige route is, je veel afleiding hebt onderweg en heel erg bezig bent in het moment, vond ik het mentaal minder zwaar. Ik heb de hele tijd kunnen genieten en ontspannen. Zo fijn!
Of dit smaakt naar meer? Zeker! Ik vond het echt een ontzettend leuke uitdaging en weer zo anders dan hardlopen op de weg. Ik vond het ook veel leuker dan een trailrun in Nederland. Dus mocht je leuke suggesties hebben voor trailrun evenementen in de bergen? Laat het me zeker weten!