Doodeng vind ik het en het voelt nog ontzettend pijnlijk en rauw. Toch ben ik er eindelijk aan toe om m’n verhaal over mijn kraamtijd met jullie te delen. Deze periode is, op z’n zachts gezegd, heftig geweest. Al snel na de bevalling raakte ik in een postpartum psychose. Het is het meest beangstigende dat ik ooit heb meegemaakt en ik vind het ontzettend moeilijk om hierover te schrijven. Toch kies ik ervoor om vandaag mijn verhaal te delen.
Dit is misschien wel mijn meest kwetsbare en moeilijkste artikel ooit op japkejanneke.nl. Het heeft ook even geduurd voordat ik hierover kon praten. Toch is schrijven al jaren mijn grote uitlaatklep en mede hierdoor kan ik het nu steeds beter een plekje geven. Toch voelt het nog rauw, heftig en pijnlijk als ik er aan terugdenk. Wel heeft de afgelopen tijd, vooral in Italië, me de rust en de ruimte gegeven om het op een rijtje te krijgen. Wat is er allemaal gebeurd?
Zoals je in mijn bevallingsverhaal kon lezen, vond ik de zwangerschap mentaal al best pittig. Ik had psychisch veel last, maar lichamelijk gelukkig niet. Vanwege deze mentale struggles besloten Kai en ik de bevalling te laten inleiden rond 39 weken. Ik kijk terug op een hele positieve ervaring. De bevalling ging ontzettend snel en Len kwam gezond ter wereld. Rond 13:00 werd hij geboren en om 18:00 mochten we het ziekenhuis al verlaten. Zo fijn!
Kraamtijd
De kraamtijd die daarop volgt, wordt vaak gezien als roze wolk, maar voor mij was het dat niet. Integendeel. Het was misschien wel de meest donkere, pijnlijke en angstige tijd van m’n leven. Nooit eerder heb ik me zo slecht gevoeld en ben ik zo bang geweest. De dag na de geboorte van Len kreeg ik namelijk te maken met een postpartum psychose. Ik raakte de realiteit kwijt, kon m’n gedachten niet meer controleren en was totaal verward. Het feit dat m’n brein niet meer functioneerde was het meest beangstigende dat ik ooit heb meegemaakt.
In die week heb ik meerdere aanvallen gehad. Gelukkig kregen we heel snel goede hulp vanuit het ziekenhuis, de huisarts en de verloskundigen. Hierdoor heb ik uiteindelijk al snel goede medicatie gekregen. Dit zorgde ervoor dat ik de rust terug kon vinden. Dat was niet alleen voor mezelf, maar natuurlijk ook voor mijn kersverse gezin heel belangrijk.
Hoe ontstaat een postpartum psychose?
Maar hoe heeft het kunnen gebeuren? Hoe ontstaat zo’n postpartum psychose? Vermoedelijk is bij mij ontstaan door een combinatie van de hormoonschommeling na de bevalling en mentale stress, die ik heb ervaren tijdens de zwangerschap. Mede hierdoor is de kans op een terugval nu (gelukkig) klein, maar bij een eventuele volgende zwangerschap zou dit wel een trigger kunnen zijn.
Erover praten vind ik nog moeilijk. Het is een heftig trauma waar ik binnenkort hopelijk goede behandeling voor kan krijgen om het te verwerken. Ik merk dat dit nodig is. Soms, wanneer mijn brein even niet werkt zoals ik gewend ben, voel ik me meteen angstig. Blijf ik er wel bij? Gebeurt het nu weer? Gelukkig is die angst tot nu toe niet nodig geweest.
Naast dat ik last heb van dit trauma vind ik het vooral heel verdrietig dat ik zo terug moet kijken op zo’n bijzondere periode. Het is pijnlijk om te voelen. Het had zo mooi kunnen zijn. Dit gevoel had ik al na afloop van mijn zwangerschap, maar nu doet de herinnering aan de kraamtijd hier nog een schepje bovenop. Soms voel ik me daar schuldig over, tegenover Kai en Len. Toch weet ik dat ik er zelf niks aan kan doen. Het is een proces om dit een plekje te geven, maar ik weet zeker dat dit gaat lukken.
Hoe gaat het nu met me?
Gelukkig gaat het goed! Ik mag zoveel moois meemaken: genieten van een prachtige en blije zoon, een geweldige partner aan mijn zijde, mooie reizen die ik mag maken, toffe samenwerkingen en opdrachtgevers voor Instagram en mijn blog. Mentaal en fysiek heb ik alleen zo’n klap gehad dat ik er nog niet helemaal ben. Dat frustreert me soms heel erg, maar ook daarin probeer ik lief voor mezelf te zijn. Het mag tijd kosten en ik mag er tijd voor nemen.
Door mijn eerlijke verhaal te delen, hoop ik meer openheid te creëren rondom dit thema. Zelf heb ik ook gezocht naar ervaringen van andere kersverse moeders met een postpartum psychose, maar er was weinig te vinden. Ik denk dat de herkenning en het delen van deze ervaringen heel helpend kan zijn in de verwerking. Mocht jij ook zoiets hebben meegemaakt: weet dat je niet alleen bent.