Het was mijn allergrootste angst: kan ik nog wel zwanger worden na een eetstoornis? Is mijn lichaam sterk genoeg? Heb ik het niet teveel kapot gemaakt? In dit artikel deel ik mijn hele persoonlijke, kwetsbare en eerlijke verhaal.
Jarenlang heb ik mijn lichaam verafschuwd. Ik wilde er niet voor zorgen en kon er geen connectie mee maken. Ik was zelfs bezig het kapot te maken. Natuurlijk was dat niet direct mijn bedoeling, maar door onderliggende angsten, onzekerheden en spanning was mijn lichaam uitputten iets waardoor ik me rustiger voelde. Het was een vorm van controle. Ik moest streng zijn voor mezelf, mezelf moe maken en mijn lichaam uitputten.
Na uithongeren en bijna kapot trainen, was ik bang dat ik nooit meer kinderen zou kunnen krijgen. Zwanger worden na een eetstoornis: kan dat nog? Wat had ik mijn lijf allemaal aangedaan? Had het nog wel vertrouwen in mij? En had ik nog vertrouwen in mijn lijf? Durfde ik er nog een band mee op te bouwen en een connectie mee te maken? Durfde ik er nog voor te gaan zorgen en hoe moest dat eigenlijk? Hoe kon mijn lichaam ooit kinderen gaan dragen? Mijn menstruatie was door de eetstoornis weggebleven, maar ditzelfde gebeurde ook vorig jaar na het vele trainen. Dit was een duidelijk signaal.
Het was mijn allergrootste wens om moeder te worden. Als klein meisje kon ik daar al over fantaseren. Hoe bijzonder is het om een gezin te stichten? Om kinderen te mogen dragen en op de wereld te zetten? Het leek mij zo magisch en bijzonder. Maar die droom was ook zo kwetsbaar. Na mijn eetstoornis durfde ik hier niet meer over te dromen. De angst dat het nooit zou lukken zorgde ervoor dat ik mezelf ging beschermen. Ik dacht zelfs steeds vaker na over een toekomst zonder kinderen. Hoe zag ik dat voor me? Hoe zou dat zijn? Dat moest vast ook heel bijzonder en mooi zijn toch? Ik heb ook vriendinnen die heel bewust kiezen om niet voor het moederschap te gaan. Dan moest daar ook vast iets waardevols inzitten. Het was allemaal een vorm van zelfbescherming. Als het dan niet zou lukken, was het misschien minder pijnlijk.
Natuurlijk schrok ik van deze gedachten. Sinds ik Kai had ontmoet, wist ik zeker dat ik kinderen wilde met hem. Het feit dat vrienden en vriendinnen om ons heen zwanger werden, al ouder waren of zelfs een tweede kindje verwachtten, was mijn eye-opener. Ik moest beter voor mijn lichaam zorgen, want zo ging het zeker niet lukken.
Er valt natuurlijk van alles over te zeggen. Was dit wel een goede reden om eindelijk echt goed voor mezelf te zorgen? Moest dit niet vanuit pure zelfliefde komen? Dat denk ik eigenlijk wel. Maar is dit niet ook een vorm van zelfliefde? Ik gunde het mezelf echt om deze droom te gaan verwezenlijken. Die droom om moeder te worden was zo groot. Om mezelf dit te gunnen, moest ik dus goed voor mezelf zorgen. Ik deed het in eerste instantie dus voor mezelf, maar natuurlijk ook al voor mijn ongeboren kindje. Het was bijzonder om te merken dat mijn zelfliefde juist ging groeien, doordat ik goed voor mezelf ging zorgen. Het was een soort vicieuze cirkel omhoog!
Na mijn eetstoornis ruim tien jaar geleden leerde ik hoe het is om lief voor mezelf en mijn lichaam te zijn. Ik wist hoe het moest, maar door de spanning, onzekerheid en veel veranderingen op persoonlijk gebied was deze balans twee jaar geleden zoekgeraakt. Ik moest het enkel opnieuw terugvinden. De motivatie had ik. Nu was het nog een kwestie van doen, volhouden en er opnieuw een duurzame balans in vinden.
Maandenlang zat ik in spanning. Zou mijn menstruatiecyclus ooit normaal worden? Gelukkig kreeg ik goede steun vanuit de medische kant. Mijn huisarts verwees me door naar een gynaecoloog en door middel van een echo werd gekeken of alles wel oké was daarbinnen. Er waren vooralsnog geen zorgen, behalve dat mijn cyclus heel lang op zich liet wachten. Toen ik eindelijk weer ongesteld werd, was de cyclus nog zo lang dat dit nog niet heel gunstig was om zwanger te raken. De kans was er, maar wel aanzienlijk klein. De pogingen daartoe vond ik dan ook frustrerend en pittig. Doordat mijn cyclus soms wel 45 dagen duurde, werd mijn geduld behoorlijk op de proef gesteld. Iedere negatieve zwangerschapstest voelde hierdoor extra teleurstellend. Dat werd weer ruim anderhalve maand wachten.
Uiteindelijk is het dus wel gelukt. Ik ben zwanger! Mijn lichaam is sterk genoeg om een kindje te kunnen dragen. Wat bijzonder! Het voelt voor mij ook echt als een teken dat het nog niet te laat was. Dat het vertrouwen niet helemaal weg is en dat het dus te herstellen was. Wat ben ik blij en trots dat ik voor mezelf heb gekozen en zo hard heb gewerkt om mijn lichaam weer gezond en sterk te krijgen.
Natuurlijk komen er tegelijk met een zwangerschap weer nieuwe onzekerheden op mijn pad. En uiteindelijk is het hele moederschap vol onzekerheid, een mega transformatie en grootste levensles die ik ga krijgen. Dat is helemaal oké. Toch merk ik nu al dat je met een eetstoornis verleden extra triggers tegenkomt als je zwanger bent. Ook daar zal ik binnenkort een artikel over schrijven. Hoe is het dat mijn lichaam zo snel verandert? Wat vind ik ervan om aan te komen? Hoe ga ik om met het loslaten van de controle? En hoe kijk ik nu tegen sporten aan? Allemaal vragen die ik binnenkort uitgebreid zal beantwoorden in een nieuw artikel.
Heb je hier vragen over? Stel ze dan gerust. Dan neem ik ze mee in dat artikel. Herken jij de angst na een eetstoornis rondom zwanger kunnen raken? Ik ben heel benieuwd!