The word is out! Gistermiddag kon ik eindelijk op Instagram delen dat wij in november ons eerste kindje verwachten. Zo leuk, maar ook zo spannend! In dit artikel praat ik jullie even bij. Hoe kwam ik erachter dat ik zwanger ben? En hoe waren de eerste echo’s?
Zoals ik al jaren (bijna) alles deel op mijn blog, deel ik hier natuurlijk ook het een en ander over. Het is nu een belangrijk, of eigenlijk het allerbelangrijkste, deel van mijn leven dus ik kan het moeilijk níet over deze periode hebben. Daarnaast kan ik me ook voorstellen dat het voor veel andere zwangere vrouwen of jonge gezinnen ook interessant kan zijn om te lezen hoe je de komst van een kindje combineert met een sportief leven. Ik ga het allemaal nog ontdekken, maar deel heel graag mijn eerste ervaringen.
De test
Halverwege maart deed ik een zwangerschapstest. We wilden heel graag een kindje en waren er al een tijdje mee bezig. Iedere negatieve test voelde als een enorme teleurstelling. Ook deze keer verwachtte ik geen streepje te zien. Met die instelling deed ik in alle vroegte een vroege zwangerschapstest. De vijf minuten wachten deed ik dan ook niet in de badkamer, maar lekker op de bank. Natuurlijk was ik wel licht gespannen, maar ik voelde me helemaal niet zwanger. Als je zwanger bent, zou je toch wel iets moeten voelen?
Met slaperige ogen liep ik terug naar de test en hield het op ooghoogte. NEE? Is dat een streepje!? Ik geloofde mijn ogen niet. Het was een heel licht streepje, maar Google had me eerder al verteld dat een streepje echt een streepje is en dat dit niet door iets anders kan oplichten. Ik ben echt zwanger! Met trillende handen liep ik naar boven en liet het aan Kai zien. We waren dolblij, maar ik vond het ook meteen heel erg spannend. Wat kwam er nu allemaal op ons af? Daarnaast kon ik het maar moeilijk geloven. Was het wel echt?
Onzekerheid en wachten
De dagen daarna deed ik meerdere testen, want ik wilde meer zekerheid. Ook die gaven allemaal een licht streepje of plusje. Het moest wel zo zijn! Ik maakte een afspraak bij de verloskundige en we planden de eerste echo in. Wat duurde dat nog lang! Hoe ging ik deze eerste weken ooit doorkomen? Ik kan je vertellen dat ik dit ontzettend moeilijk vond. Er kan nog zoveel misgaan dus ik durfde niet blij te zijn. Ik voelde me vooral onzeker, maar ik probeerde ook vertrouwen te houden. Uiteindelijk gaat het vaker goed dan dat het misgaat.
Na zeven weken hadden we een eerste echo. Dit is niet standaard bij mijn verloskundige, maar deze konden we wel aanvragen. Ik was gewoon zo benieuwd of er echt een kindje aan het groeien was. Deze dag voelde echt als erop of eronder. Al snel na de warme gel op mijn buik was er een klein vruchtje te zien. Wauw! Het leek eigenlijk een beetje op een kikkertje én het had een sterk kloppend hartje. Wat een geruststelling! Daarna was het aftellen tot de termijnecho. Deze periode bleef ook nog heel spannend. Natuurlijk gaf een sterk kloppend hartje al wat meer vertrouwen, maar het lukte me nog niet om echt te gaan genieten van de zwangerschap. Gelukkig was ook de termijnecho helemaal goed en ons kindje was al uitgegroeid tot een echt mensje met armpjes en beentjes. Hij of zij was flink aan het bewegen! Zo bijzonder om dit te zien.
Hoe voel ik me?
Het is sinds gister de meest gestelde vraag. Ontzettend lief! Ik voel me gelukkig nu weer een stuk beter. Morgen ben ik precies 13 weken zwanger en zit ik in het tweede trimester. Ik zal binnenkort een update geven over hoe ik het eerste trimester heb ervaren en dan ook vooral in combinatie met hardlopen en wielrennen. Want hoe gaat dat eigenlijk met sporten? Daar ga ik nog uitgebreid over schrijven, want ik heb inmiddels al heel wat ontdekt. Heb je vragen over mijn zwangerschap tot nu toe? Over het eerste trimester? Over het sporten? Stuur me dan een berichtje of laat het hieronder weten. Dit neem ik mee in het volgende artikel!
Tot slot wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve en hartverwarmende berichtjes. Ik kan niet iedereen persoonlijk bedanken, maar weet dat ik ALLES lees en ontzettend waardeer! Jullie zijn geweldig!