Hardlopen is niet meer weg te denken uit mijn leven en mogelijk ken jij me ook niet zonder het hardlopen. Het is mijn uitlaatklep, mijn hobby en een manier om mijn hoofd leeg te maken. Maar dit is niet mijn hele leven zo geweest. Hoe ben ik eigenlijk begonnen met hardlopen? Je leest het in dit artikel.
Van paardrijden, via turnen naar schaatsen
Sport heeft altijd centraal gestaan in mijn leven. Van jongs af aan probeerde ik verschillende sporten uit: van paardrijden tot turnen. Ik heb zelfs op een blauwe maandag nog eens aan majorette gedaan. Al vanaf mijn derde of vierde levensjaar leerde ik skiën in Zwitserland en op mijn vijfde begon ik met schaatslessen. Ik had dus al op jonge leeftijd plezier in sporten. In de ene sport beduidend meer dan in de andere. Zo vond ik schaatsen vroeger nog verschrikkelijk. Paardrijden bleek helemaal niet mijn ding te zijn. De turnlessen was gewoon heel erg gezellig en ik bleek er ook nog wel redelijk goed in te zijn. Uiteindelijk ging ik door met turnen en schaatsen. En natuurlijk bleef ik fanatiek skiën tijdens onze jaarlijkse wintersport. Schaatsen ging steeds beter en tijdens wedstrijden kon ik mezelf iedere keer weer verbeteren. Dat gaf een kick. Hier wilde ik mee door gaan.
afbeelding: by Prinsfotografen, E. van Dam.
Stoppen met schaatsen
Het schaatsen begon steeds serieuzer te worden. Ik trainde vanaf mijn 13e in een selectiegroep en ik werd steeds iets beter. Naast de schaatstrainingen, werden er in de zomer loop-, fiets- en skeelertrainingen afgewerkt. Ik mocht als junior verschillende NK’s rijden en ik had de leukste ploeggenoten. Schaatsen was op dat moment echt mijn leven. Uiteindelijk werd de combinatie gymnasium en op hoog niveau trainen en presteren mij teveel. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Ik was toen 18 jaar. Tijdens een hele diepe dip in mijn eetstoornis behaalde ik mijn beste prestatie uit mijn schaatsjaren. Ik werd twee keer derde op het Nederlands Kampioenschap. Iets waar ik altijd naar toe had gewerkt, maar waar ik op dat moment niet eens trots op kon zijn. Ik was zo ongelukkig. Ik stopte voorlopig met schaatsen.
Tijdens het herstel van mijn eetstoornis begon ik met hardlopen. Al sinds mijn 12e had ik looptrainingen voor het schaatsen gedaan in de zomerperiode. Dat vond ik altijd wel leuk om te doen en ik besloot dit erbij te doen om mijn conditie wat op peil te houden, maar ook om een beetje af te trainen. Ik stopte immers uit het niets met het intensieve trainen.
Toen ik na mijn behandelingen voor mijn eetstoornis in Italië als au pair ging werken, nam ik mijn hardloopschoenen mee. Wanneer ik even niet hoefde te werken, ging ik hardlopen. Ik ontdekte de mooiste rondjes en ik merkte dat ik de omgeving steeds beter leerde kennen. Vooral het heerlijke weer en de ontspannende werking van het lopen vond ik fijn. Ik liep destijds enkel met een stopwatch horloge, zodat ik wist hoe lang ik onderweg was. Ik had geen idee hoe hard ik liep.
Mijn eerste 5km
Mijn eerste wedstrijdje liep ik in 2011 in Groningen. Na mijn au pair avontuur was ik in Groningen Pedagogische Wetenschappen gaan studeren en had ik een oppasbaantje. De ouders van mijn oppaskinderen organiseerden een hardloopevenement door de buurt. Ze nodigden me uit om ook mee te doen: zo gezegd, zo gedaan. Helaas heb ik mijn tijd van toen niet meer terug kunnen vinden. Wel kwam ik met deze eerste 5 kilometer op het podium. Dat was een goed begin!
Het hardlopen bleek steeds vaker een handige oplossing voor vrije ochtenden of ter ontspanning in tentamenweken. Tijdens mijn studie heb ik ook nog twee jaren intensief geschaatst, maar toen ik afstudeerde, ben ik er definitief mee gestopt. Doordat het schaatsen wegviel, ging ik steeds meer tijd besteden aan het hardlopen. Het is ideaal wanneer je lange werkdagen maakt. Het kan altijd en overal. Het is zelfs in ieder weertype mogelijk.
Van 5 km naar Six Star Finisher
Ik heb nog een keer deelgenomen aan het loopevenement van mijn oppasgezin. Daarna volgden vele andere wedstrijdjes. Na een 5km en een 4mijl schreef ik me in voor een 10 kilometer. Al snel liep ik mijn eerste halve marathon in 2015 tijdens de Nacht van Groningen. Daarna volgden nog twee halve marathons. Toen vond ik het tijd worden voor een volgende uitdaging. Ik schreef me in voor mijn allereerste marathon in 2016 in Rotterdam. Dit was overigens geen succes. Na de finish zei ik: ‘Dit doe ik nooit weer!’. Echter was de uitspraak ”zeg nooit nooit” van toepassing. Een jaar later liep ik namelijk drie marathons, in plaats van geen één. In 2017 stonden namelijk Rotterdam, Berlijn en New York op mijn planning. In 2018 volgden Londen en Chicago en een jaar later mocht ik Boston lopen. 2020 lijkt vooralsnog een heel raar (hardloop)jaar te worden en daarom hoop ik in 2021 mijn Six Star doel te gaan behalen.
Zo ben ik begonnen met hardlopen. En jij? Loop je al lang? Hoe begon jij met hardlopen? Ik ben benieuwd!