‘Op maandagochtend zou mijn wekker om 6:15 af moeten gaan, maar uiteraard was ik al ruim van te voren wakker. De adrenaline gierde door mijn lichaam. Ik had zoveel zin in deze marathon! Nooit eerder voelde het alsof ik er zo klaar voor was. Weer of geen weer: deze marathon ging ik gewoon knallen!‘
Het is bijna een jaar geleden dat ik mijn laatste marathon liep. Op maandag 15 april 2019 stond ik in Boston aan de start en liep ik een nieuw persoonlijk record van 3.15.16. Hoewel ik natuurlijk op 1 maart een marathon had ‘moeten’ lopen is het nu best gek om te beseffen dat er een hardloopjaar voorbij is gegaan zonder dat ik een marathon heb gelopen. Een heel jaar zonder marathon.
Gemengde gevoelens
Met gemengde gevoelens denk ik terug aan het jaar dat is voorbij is gevlogen. Op het gebied van hardlopen heb ik voor mijn gevoel weinig ”gepresteerd”. Zeker als ik terugkijk op voorgaande jaren. In 2016 liep ik mijn eerste marathon. Vervolgens kwamen er in 2017 drie (!) bij en in 2018 liep ik er nog twee. 2019 liep ik na Boston niks meer en ook in 2020 is er tot nu toe nog geen marathon gelopen. Hoewel dat dus wel de bedoeling was geweest. De rest van 2020 heb ik vooralsnog geen plannen gemaakt op het gebied van hardlopen. Ten eerste omdat ik na Tokyo ook een behoorlijke mentale klap heb gekregen. Daarnaast is het ook lastig om hardloopdoelen te stellen in de gekke situatie waarin we ons nu bevinden.
Vorig jaar was sowieso een vreemd jaar. Sinds de Boston Marathon is er veel veranderd. Ik ben verhuisd van Groningen naar Utrecht, kreeg een nieuwe relatie, raakte overtraind in de zomer, verhuisde nog een keer binnen Utrecht en begon met trainen voor de Tokyo Marathon, die vervolgens logischerwijs niet doorging.
Ik merk dat het echt veel fijner traint, wanneer de rest van je leven stabiel is en dat er een soort rust is in je hoofd. Op dit moment zou ik het niet kunnen opbrengen om te gaan trainen voor een marathon, omdat het vaak druk is in mijn hoofd met allerlei andere bezigheden. Naast de zorgen en onzekerheden rondom Corona, zijn dat vooral hele leuke dingen! Ik ben bezig met mijn nieuwe platform, Vrouwen die Fietsen, we zijn op huizenjacht -dus straks weer verhuizen, ik ben bijna expert- en er ligt nog een e-book/boek op de plank te wachten tot ik eraan verder kan schrijven. Er zijn nu dus genoeg andere dingen te doen en voorlopig is er nog geen nieuw doel. Of toch wel?
Er staat namelijk al wel een volgende marathon gepland. Dit zal bijna twee jaar na Boston zijn. Op zondag 7 maart 2021 loop ik, als alles volgens plan zal gaan, in Tokyo alsnog de marathon. Dan kan ik uiteindelijk alsnog Six Star Finisher worden en deze grote droom en het grotere doel behalen. Toch vind ik het spannend en ergens best lastig. Als ik bijna twee jaar geen marathon heb gelopen, kan ik het dan nog wel? Weet ik nog wel hoe het moet? Ben ik dan niet helemaal uit mijn ritme? Ben ik dan nog fit genoeg? Kan ik dan nog voor een PR gaan of leg ik de lat dan te hoog? Het zijn allemaal piekergedachten waar ik niks aan heb.
Zo ver is het natuurlijk nog lang niet. De komende tijd blijf ik lekker doorlopen en -fietsen. Vooral omdat ik heel erg geniet van het buiten zijn, de zon en de natuur. Ik train echt even zonder doel, doe geen specifieke trainingen en eerlijk gezegd bevalt me dat nu best goed. Dan heb ik maar even geen marathon gelopen. Dat komt wel weer. En ik verwacht ook dat dit straks, bijna twee jaar na dato, nog best zou moeten lukken. Hardlopen verleer je niet toch?
Heb jij weleens langere tijd geen hardloopwedstrijden gelopen? Vind je dat ook lastig? Of kun je er goed mee omgaan?