Mijn Road to Tokyo 2020 is afgelopen. Wellicht heb je het nieuws al voorbij zien komen. De Tokyo Marathon 2020 is afgelast voor recreatieve hardlopers vanwege het Coronavirus.
Vanmorgen rond 8:00 kreeg ik het eerste berichtje via Instagram. Hoewel ik toen nog reageerde met ‘ah, nee joh!’ volgde al snel een tweede bericht. Een loper die ook met TUI Sports naar Tokyo zou gaan, stuurt een link door van de NY Times. Meteen schiet ik in de stress. Als zij het melden, zal er wel een kern van waarheid in zitten. Zoiets verzin je niet, toch? Al snel nemen alle nieuwssites het bericht over en lijkt het een vaststaand gegeven. Toch heeft de organisatie zelf op dat moment nog niks bevestigd. Uiteindelijk komt ook dat definitieve bericht op hun website: Tokyo Marathon 2020 afgelast. Het nieuws slaat voor mij in als een bom.
Veiligheid staat voorop
Natuurlijk had ik er weleens over nagedacht. Er was een mogelijkheid dat het Coronavirus naar Japan over zou slaan, maar er waren (tot een aantal dagen geleden) relatief weinig besmettingen bekend. Dat het ineens zo snel is opgelopen, is natuurlijk heel heftig. Laat ik dan ook vooropstellen dat dit absoluut een goede beslissing is van de organisatie. Blijkbaar is het echt nodig om verdere verspreiding te beperken. De risico’s moeten zo klein mogelijk worden gehouden en dan is het cancelen van zo’n Tokyo Marathon een best logisch besluit.
Desondanks is het voor mij een heel harde klap. De Tokyo Marathon is voor mij niet zomaar een marathon. Het zou een afsluiting worden van een meerjarenplan. De afgelopen tien maanden heb ik met bloed, zweet en tranen getraind voor dit ene doel. Het was een droom die ik op 1 maart 2020 in Tokyo zou gaan verwezenlijken: Six Star Finisher worden.
Mentale strijd
De afgelopen weken vond ik het trainen zwaar. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. De druk had ik zelf behoorlijk opgevoerd. In de trainingen liet ik zien dat ik in vorm begon te raken en ik begon zelfs te dromen over eindtijden tussen de 3:00 en 3:10. Toch begon mijn lichaam ook moe te worden. Ik was dan ook heel blij dat ik kon gaan aftellen. Wat verlangde ik ontzettend naar de rust, voldoening en stress die er van me af zou vallen na 1 maart. Ook de geboekte en reeds betaalde rondreis door Japan, die ik met mijn vriend ga maken, zou een beloning moeten zijn voor deze mooie prestatie. Daarna hoeft het niet meer. Marathons lopen vind ik leuk, maar ik moet zeggen dat deze prestatiedruk me de afgelopen maanden soms bijna teveel werd. Ik was er dus klaar voor, maar ook een beetje klaar mee.
Ondanks dat ik die lange Road to Tokyo heb afgelegd, kan ik het niet afmaken. De uiteindelijke prestatie kan ik helaas niet over 13 dagen gaan neerzetten. Die droom kan ik niet gaan verwezenlijken en dat doel ga ik (dit jaar) niet behalen. De Tokyo Marathon mag ik niet gaan lopen.
Wat nu?
De meest gestelde vraag is dan ook: wat ga je nu doen? En eerlijk gezegd weet ik het heel even niet. Want na al die maanden van trainen, voel ik nu vooral een leegte. Veel lopers sturen me opties door: de marathon in Sevilla, Rotterdam, Düsseldorf of Barcelona. Ik ken ze. Allemaal zegt het me op dit moment even niks. Voor mij gaat het niet per se om die 42 kilometer, het neerzetten van een snelle marathontijd of het behalen van een random medaille. Het gaat mij om het afsluiten van dit project. En dat is iets dat sowieso niet gaat lukken. Er is dus voor mij niet echt een alternatief.
Of ik over anderhalve week naar Japan vlieg? Waarschijnlijk wel. Alles is geboekt en betaald. Het voelt alleen (nog) niet goed. Ik had ontzettend veel zin om Japan te bezoeken, maar wel voor een andere reden en met een heel ander gevoel. Nu voelt het alsof ik de vakantie en rondreis niet verdiend heb. Het traject is niet afgesloten.
Relativeren
Natuurlijk kan ik dit allemaal wel weer relativeren. Ik weet wel dat het niet het einde van de wereld is. Er zijn veel en veel ergere dingen in het leven! Als ik daar over nadenk, voel ik me meteen schuldig dat ik dit artikel schrijf. Ik kan me namelijk ook voorstellen dat mijn teleurstelling voor sommige mensen lastig te begrijpen valt. Gelukkig heb ik super veel lieve mensen om me heen die me steunen en met me meeleven. Ook via Instagram heb ik al zo ontzettend veel lieve en hartverwarmende berichtjes ontvangen. Heel erg bedankt daarvoor! Het is fijn dat andere lopers dit gevoel begrijpen. Al sinds Boston was Tokyo iedere dag onderdeel van mijn leven: zowel op werk- als privégebied. Het is meer dan alleen hardlopen. Het is en was een heel belangrijk project voor mij. En tegelijkertijd realiseer ik me nu ook dat ik dit misschien wel veel te belangrijk heb gemaakt.
Dit artikel zou ik het liefst positief afsluiten en dat ga ik dan ook proberen. De komende dagen ga ik even tijd voor mezelf nemen, alles rustig relativeren en bedenken wat mijn plannen gaan worden. De vakantie in Japan lijkt vooralsnog door te gaan, want zolang er geen negatief reisadvies is, wordt er natuurlijk niks vergoed. Laten we daar dan ook maar het beste van maken. Nu voelt dat nog even heel gek, maar wie weet voelt dat over een paar dagen heel anders. To be continued…
Bedankt voor alle lieve berichtjes en het meedenken! Ik houd jullie op de hoogte!