Ik denk dat veel (fanatieke) sporters het zullen herkennen: een strijd in je hoofd wanneer je lichaam een grens aangeeft. Al mijn hele ”sportleven” kom ik deze strijd in verschillende vormen tegen. De ene keer is het heviger aanwezig dan op een ander moment. Gisteren was het weer zo eens zover. Hállo tweestrijd!
Sinds ik bezig ben met hardlopen heb ik de strijd al meerdere malen moeten voeren in mijn hoofd. Er zijn momenten waarop je lichaam een grens aangeeft en je hier met je hoofd dus naar moet luisteren. Ook moet je dan sterk genoeg zijn om een keuze te maken. Voor de één zal dit herkenbaar zijn, maar een ander heeft hier misschien totaal geen last van.
Ben ik ziek?
Gisterochtend werd ik ziek wakker. De hele week had ik al een vreemd gevoel in mijn keel. Op zaterdag viel het me pas echt op. Ik sprak ook uit dat ik misschien wel ziek zou gaan worden. Echter voelde mijn lichaam verder nog heel fit en sterk aan. Ik had zin in die Zevenheuvelenloop op zondag, mijn lichaam was er klaar voor en dus maakte ik me nergens zorgen over.
De nacht van zaterdag op zondag was minder leuk. Mijn neus begon vol te lopen, ik was rillerig en slikken deed pijn. Uiteindelijk sliep ik slechts een paar uurtjes, omdat ik zo aan het woelen was in mijn bed. Mijn lichaam voelde slap en uitgeput aan toen ik wakker werd. Mijn keel was rood opgezwollen en mijn hoofd was warm. Dit was niet echt een goed teken. Na het nemen van een douche voelde ik me niet beter en aan mijn ontbijt wilde ik nog even niet denken. Het deelnemen aan de Zevenheuvelenloop ging hem niet worden, maar de strijd in mijn hoofd was enorm.
Ben ik echt ziek? Wat als ik me straks ineens weer fit voel? Beeld ik me dingen in? Is mijn keel echt zo pijnlijk? Misschien valt het allemaal wel wat mee. Stel ik me aan? Moet ik gewoon even doorzetten? Als ik pijnstillers neem, gaat het vast wel!
Ik kon het maar moeilijk loslaten. Daarnaast was het natuurlijk ook een geweldige hardloopdag, waar ik heel graag gebruik van had gemaakt. De beelden, die ik op Instagram uit Nijmegen zag, maakten het er niet gemakkelijker op. Ook voelde ik me de afgelopen weken en dagen zo fit! Die knop omzetten vind ik dan gewoon heel erg moeilijk. Wat als?
De grenzen accepteren
Het accepteren van de grenzen van mijn lichaam blijft een belangrijk thema. Daar heb ik al eerder over geschreven. Het helpt mij om de grens dan ook niet echt op te zoeken. Ik had natuurlijk gisteren wel kunnen gaan lopen, maar dan had ik tijdens het lopen misschien op de rem moeten trappen. Ik weet dat ik dit nog veel moeilijker vind en dan is het verstandig om mezelf hierin te beschermen.
Ook tijdens mijn eerste marathons, waarbij ik oververhit raakte, vond ik het moeilijk de grenzen te accepteren. Ik ging door tot ik de finishlijn zag. Vervolgens deed ik na Boston afgelopen april dit jaar meer dan mijn lichaam (en hoofd) eigenlijk aan kon. Ik raakte overtraind en daarmee gaf mijn lichaam zo’n duidelijke grens aan dat ik niets anders kon dan deze accepteren. Hoewel de strijd in mijn hoofd wel degelijk doorging.
Met mijn sportpsycholoog heb ik soortgelijke situaties uitgewerkt. Want juist de periodes waarin ik ziek ben, overtraind of een blessure heb, zijn moeilijk voor mij. Ik moet daarin namelijk de strijd in mijn hoofd zien te doorstaan. Het geeft onrust in mijn hoofd (en lijf), maar ook maakt het me soms verdrietig, angstig, onzeker of ik voel me ellendig. Door juist te doen wat mijn lichaam aangeeft, hoop ik wel dat dit in de toekomst gemakkelijker voor me wordt.
Nogmaals: voor de één zal het herkenbaar zijn, maar een ander kan zich er wellicht niks bij voorstellen. Iedereen is hierin ook weer anders. Ik ben blij dat ik me zo bewust ben geworden van deze strijd in mijn hoofd en gelukkig weet ik ook steeds beter hoe ik hiermee om kan gaan. Hopelijk voel ik me in ieder geval weer snel fit genoeg om mijn trainingen op te pakken, zodat ik weer kan vlammen tijdens een volgende wedstrijd!
Is dit herkenbaar voor jou? Hoe ga jij hiermee om? Laat het hieronder weten in de reacties!