Afgelopen maandag stond ik aan de start van mijn zevende marathon. Het werd mijn vijfde major en ook mijn vijfde marathonreis met TUI Sports*. Van de gehele reis komt er deze week nog een vlog online. Hoewel het hele avontuur geweldig is geweest, focus ik in dit raceverslag alleen even op datgene waarvoor ik naar Boston kwam: de Boston Marathon. Hoe heb ik deze dag beleefd? Hoe was het parcours? Heb ik genoten?
Richting Hopkinton
Op maandagochtend zou mijn wekker om 6:15 af moeten gaan, maar uiteraard was ik al ruim van te voren wakker. De adrenaline gierde door mijn lichaam. Ik had zoveel zin in deze marathon! Nooit eerder voelde het alsof ik er zo klaar voor was. Weer of geen weer: deze marathon ging ik gewoon knallen!
Toen ik naar buiten keek, viel het me mee. Het regende wel, maar niet hard. Ik trok mijn outfit aan en maakte me klaar voor mijn race. Om 7:15 had ik met Kalleigh afgesproken om samen naar de bussen te lopen. Vanaf daar werden we namelijk naar de start in Hopkinton gebracht. Echter begint het om 7:00 toch echt los te barsten met onweer, harde regen en wind. Met bakken komt het uit de lucht! Kalleigh en ik overwegen nog heel even om een taxi te nemen, maar besluiten toch dat kleine stukje te gaan lopen. Met plastic zakken om onze hardloopschoenen en gehuld in een poncho lopen we richting de bussen.
Na een ritje van een uur komen we aan op een druk en modderig startterrein. Inmiddels is het wel droog geworden en zien we zelfs al stukken blauwe lucht. We trekken alvast onze lange broeken uit en hijsen nog grotere zakken om onze schoenen. Er komen namelijk lopers voorbij die tot hun knieën onder de modder zitten. We besluiten nog even de rij van de dixi’s op te zoeken. Die vonden we al snel, want we zijn uiteraard niet de enige lopers, die graag nog een toilet opzoeken voor de start. De startvakken zijn op dat moment al open voor ons.
We kunnen vervolgens dus zo doorlopen richting de startvakken. Vanaf daar is alles heel overzichtelijk en goed geregeld. Het duurt niet lang meer voordat ik van start mag. Lichte kriebels voel ik wel, maar ik heb op dat moment vooral zin om te gaan. Eindelijk mag ik los! Ons startvak komt rustig in beweging en al snel zie ik de grote startlijn voor me. Ik ben begonnen!
Start
Die eerste meters zijn altijd zo magisch! Langs de kant staan genoeg enthousiaste mensen en alle lopers om me heen hebben een grote glimlach op hun gezicht, terwijl ze afdalen. Afdalen? Ja, die eerste kilometers gaan behoorlijk naar beneden. Dat klinkt ideaal en dat voelt in de eerste instantie ook zo. Ik besluit niet teveel op mijn horloge te kijken en een lekker loopritme te vinden. Het valt me wel op dat het ontzettend druk is op het parcours. De weg is niet heel breed en er zijn veel lopers voor en rondom me. Ik probeer een eigen lijn te volgen.
Die eerste tien kilometer loop ik precies volgens plan. Ik wilde namelijk starten met een pace van 4:40 min/km en dat lukt. Mijn benen voelen heel relaxt en ik loop heerlijk. Eigenlijk kan ik alleen maar lachen. Het bewijs daarvan zie je later deze week in mijn marathonvlog. Na 10 kilometer neem ik mijn eerste gelletje (van Born), maar deze valt helaas niet goed. Ik voel het meteen branden in mijn slokdarm en de kilometers daarna voel ik dat het iedere keer omhoog komt. Ik ga toch geen last van mijn maag of darmen krijgen vandaag?
Onderweg pak ik genoeg water aan, want de zon is er flink bijgekomen en het zal al zo’n 20 graden zijn. Ik besluit naast het water te drinken, mezelf ook te koelen. Dit leerde ik van mijn sportarts. Hij vertelde me dat koelen soms beter is dan drinken, wanneer het warm wordt.
Negatieve split?
Vlak voordat we op de helft zijn van de marathon komen we langs Wellesley College. Daar staan alle studentenmeisjes rijendik aan te moedigen. Wat een lawaai! Nooit eerder heb ik zoveel high fives uitgedeeld. Echt een kippenvel moment! Ook daarvan zie je beelden terug in mijn vlog. Ondertussen gaat het parcours nog steeds grotendeels naar beneden, maar af en toe klimmen we ook iets omhoog. Je kunt wel stellen dat er in de Boston Marathon geen kilometer vlak is. En heel eerlijk gezegd, begin ik dat halverwege toch al te voelen.
Op dat moment schrik ik er een beetje van. Ik wilde een negatieve split gaan lopen, maar de grootste heuvels moesten nog gaan komen rond kilometer 30. Hoe kan ik nu al zo’n leeg gevoel hebben in mijn benen? Achteraf weet ik dat naar beneden lopen ook veel energie kost. Je moet constant je beenspieren aanspannen, omdat je als het ware moet ”remmen”. Gelukkig voel ik op dat moment dat ik nog genoeg energie heb om het tempo vol te houden.
Tegelijkertijd maak ik me zorgen over mijn voeding. Na die ene gel durf ik geen tweede te nemen. Ik probeer winegums en gelsnoepjes van Powerbar, maar ik weet dat ik toch nog een gel moet nemen. Een marathon lopen op één gelletje is toch niet vol te houden? Ik waag het erop en deze tweede gel valt al iets beter. Toch neem ik maar de helft en gooi het andere deel langs de kant.
In de kilometers die volgen, krijg ik af en toe gelukkig ook een flinke energieboost van het publiek of van het uitdelen van een high five. Zo leef ik toe naar het 17 mile punt, want daar zouden Rob (begeleiding TUI) en mijn moeder staan. Dit is het enige punt onderweg waar ik een bekende zou gaan zien. Gelukkig mis ik ze niet en zie ik van ver al een TUI vlag zwaaien! Na een high five kan ik mijn tempo weer lekker opvoeren richting het 30 kilometerpunt. Vanaf dat moment begin ik ook te rekenen. Ga ik een PR lopen? Dat moest gemakkelijk lukken, toch? Ik weet tegelijkertijd ook dat het zwaarste stuk nog moet komen. Er zouden minstens vier pittige heuvels volgen.
Heartbreak Hill
Tijdens de eerste beklimming merk ik dat het nemen van kleine pasjes goed werkt en dat ik het beste op het midden van de weg kan blijven lopen. Daar gaan de minste mensen uit het niets stilstaan. Aan de zijkanten beginnen veel lopers met wandelen. Ik wil dat zeker niet en kijk vooral naar het asfalt vlak voor me op de grond. Ik houd mezelf voor dat er vanzelf een eind aan de heuvel komt en dat het daarna weer even makkelijker wordt. Dit werkt voor mij.
Op een gegeven moment heb ik de Newton Hills gehad en kijk ik uit naar het laatste deel. Ik kan gaan aftellen. Van water ga ik over op sportdrank, want de gelletjes ga ik niet meer nemen. Daarnaast blijf ik mezelf koelen met water, want de zon is erg fel geworden. Ik merk ook dat ik weinig over heb die laatste 8 kilometer. Het is echt afzien en en aftellen. Gelukkig lopen we steeds meer de drukte van de stad in en is er genoeg afleiding onderweg. Als ik zo door blijf lopen heb ik een PR van bijna 10 minuten. Aan dat idee houd ik me vast. Hoewel ik liever wilde versnellen in het tweede deel, voel ik dat het niet meer lukt. Doorlopen op dit tempo past beter. Er zitten in dat laatste stuk toch ook stiekem best nog wat vervelende klimmetjes. Iedere heuvel probeer ik te zien als kleine uitdaging. Mijn hartslag is hoog en kan niet veel hoger worden.
Ik probeer mijn aandacht te verleggen naar dingen om me heen. Vaak helpt dat om de pijn minder te voelen. Ik kijk naar het enthousiaste publiek. Af en toe deel ik een high five uit en lees ik teksten op spandoeken. Zo viel me één op waarop stond hoeveel dollar een Uber naar de finish kost vanaf daar. Het leidt me steeds even af en dat is goed. Ook probeer ik te blijven lachen. Dat blijkt lastiger dan gedacht. De laatste vijf kilometer doen namelijk heel veel pijn. Ook begin ik aan mijn lijf te merken dat het de warmte niet echt kan waarderen. Kippenvel komt op mijn armen en ik probeer ook de gedachten rondom deze situatie weg te drukken. ‘Je bent er bijna’, zeg ik tegen mezelf. ‘Gewoon zo doorlopen en je hebt een geweldige marathon gelopen in een mooi PR!’
Finish
In de laatste kilometer draaien we de finishstraat op. In de verte zie ik de boog staan, maar toch voelt dit stuk eindeloos lang. Voor mij zakt de één na de ander in elkaar. Sommige mensen blijven liggen, maar anderen proberen tevergeefs op te staan en verder te strompelen. Ik zie voor me ook een man gesteund door twee anderen richting de finish gaan. ‘Als ik maar kan blijven staan’, bedenk ik me. Blik op oneindig en finishen. En dat lukt! Met twee armen in de lucht en tranen van opluchting loop ik over de finish. Na 3:15:16 eindigt mijn Boston Marathon. Ik kan net overeind blijven en wandel rustig door naar de medailles. Wat ben ik blij met deze prestatie en zeker onder deze omstandigheden! Ik voelde wel dat ik 3:15 kon lopen, maar op dit parcours? Dat had ik vooraf niet durven dromen.
Na afloop hoor ik veel lopers zeggen dat dit de zwaarste major is van alle zes. Het parcours is zo heuvelachtig. Dat maakt mezelf misschien wel extra trots. Naast dat de marathon zwaar is, is deze vooral ongelooflijk bijzonder. De sfeer is geweldig, het publiek is oorverdovend en de lieve en enthousiaste vrijwilligers zijn onmisbaar. Het was misschien wel de mooiste en meest bijzondere marathon tot nu toe.
Inmiddels ben ik weer veilig thuis en met een hele grote runner’s high en een glimlach van oor tot oor geniet ik na van deze race. Natuurlijk voel ik ook de bijbehorende spierpijn, maar met wat extra verzorging de komende dagen van de Arnica Sport Massageolie zal het hopelijk snel weer wegtrekken. Daarnaast wordt het de komende dagen heerlijk fietsweer en op die manier kunnen mijn benen ook snel herstellen. Tot slot zal ik de opgelopen tekorten in voeding, vocht en slaap goed aanvullen.
Wil jij ook de Boston Marathon lopen?
Droom jij, na het lezen van mijn verslag, ook over het lopen van deze marathon? TUI Sports organiseert volgend jaar weer deze unieke marathonreis naar Boston. Indien je via TUI boekt, hoef je je niet te kwalificeren met een tijd. Wanneer je zelf je startnummer regelt, moet dat natuurlijk wel. Ook kun je alleen je reis via TUI boeken, maar je eigen startbewijs regelen (indien je Boston Qualified bent). Het is wel goed om te weten dat TUI een beperkt aantal startbewijzen heeft. Mocht je Boston dus heel graag willen lopen, wees er dan snel bij!
TUI Sports, bedankt voor deze prachtige en goed georganiseerde marathonreis naar Boston. Ook wil ik alle medelopers van de TUI groep bedanken. Jullie hebben deze reis extra uniek en mooi gemaakt. Het was weer ontzettend gezellig!
Tot slot wil ik iedereen heel erg bedanken die mij heeft gevolgd (in aanloop naar) afgelopen maandag. Ik heb alle lieve berichtjes gelezen, maar het is iets teveel om allemaal persoonlijk te antwoorden. Ik waardeer het echt enorm en het maakt mijn runner’s high en het nagenieten nog beter. Jullie zijn geweldig! Bedankt!
*Ik heb deze reis gekregen van TUI.