Vandaag is het nog precies 8 weken tot de Boston Marathon. Hoe gaat het nu met me? Ben ik weer helemaal beter? Heb ik zin om het lopen weer op te pakken? Hoe ga ik dat doen? Hoe zien de komende weken eruit? Vandaag praat ik je helemaal bij over mijn Road to Boston.
De afgelopen drie weken zijn een beetje anders gelopen dan ik van te voren had verwacht. Natuurlijk stond mijn persreis naar Zillertal al best een lange tijd gepland en ook de wintersportvakantie met mijn familie was al weken in mijn agenda omcirkeld. Daar tussen zou ik precies een week de tijd hebben om het hardlopen op te kunnen pakken. Ook wilde ik mijn hardloopschoenen zowel in Zillertal als in Italië gewoon meenemen, zodat ik daar de nodige rondjes kon gaan rennen. Dit liep allemaal iets anders.
Bronchitis
Vanaf het moment dat ik op Schiphol was geland na een week Zillertal begon de ellende. Ik had een ontzettend branderig gevoel bij het ademen. Het was geen keelpijn, maar ik hoefde ook nog niet te hoesten. Die zondag was het prachtig weer en ik wilde graag nog even een rondje hardlopen. In Zillertal had ik vier keer gelopen en daar was ik erg blij mee. Door dit vijfde rondje had ik zeker nog een aardige trainingsweek te pakken. Achteraf was het niet zo verstandig om te gaan lopen op die desbetreffende zondag. Het branderige gevoel werd alleen maar erger.
Op maandag voelde ik me wel oké, maar was ik ontzettend moe. Ik probeerde het hardlopen weer verder op te pakken, maar ademenen werd steeds pijnlijker en benauwder. Het rondje brak ik af en de rest van de week was ik ziek. Ik ging twee keer langs de huisarts. De eerste keer stuurde ze me weer naar huis met: ‘Het zal wel een beginnende keelontsteking zijn.’ Later die week ging ik terug, omdat ik me steeds zieker ging voelen en ze regelde meteen antibiotica. Het was compleet ontstoken daarbinnen en inmiddels hoestte ik de hele dag door. Na de eerste dag antibiotica voelde ik me alweer een stuk beter! Dat kwam goed uit, want de volgende dag vertrokken we naar Italie voor een weekje wintersportvakantie met mijn familie.
Vakantiemodus aan
Inmiddels baalde ik zo van het hardlopen, wat ik al een week niet of nauwelijks had gedaan, dat ik mijn hardloopschoenen in de kast heb gelegd. Ik wilde even een week echt vakantie en niet steeds nadenken of druk voelen om het lopen op te pakken. Ook mijn Garmin deed ik een week af. Hierover komt later deze week een artikel online, want dit heeft me heel veel inzichten opgeleverd, die ik graag met jullie wil delen.
Ik genoot dus van een week vakantie. Het was voor het eerst in jaren écht vakantie. Niks moest, alles mocht. Ik genoot van lange skidagen (8:00 de deur uit, 18:00 terug in het huisje), van de zon, van het heerlijke eten én drinken. Ik las tijdschriften, liet mijn blog helemaal los en heb alleen iets op Instagram gezet, wanneer ik daar zin in had. Mijn mailbox liet ik langzaamaan volstromen.
Het hardlopen oppakken
Misschien zag ik er daardoor ook een beetje tegenop om thuis te komen. De Road to Boston gaat nu wel erg snel en de marathon al over 8 weken! Voor mijn gevoel heb ik nu drie weken ”weggegooid” door het skiën, maar ook door die bronchitis. Ik had verwacht dat ik het thuis lastig zou vinden om mijn schoenen weer aan te trekken. Het was best wel een drempel, maar het mooie weer in Nederland helpt enorm. Gisteren liep ik meteen weer een eerste rondje. Ook toen was mijn motto: niets moet, alles mag. Iedere vijf kilometer had ik de optie om terug naar huis te lopen, maar uiteindelijk tikte ik de 25 kilometer aan. Misschien wel een beetje veel in één keer, maar het voelde goed. Ik merk dat mijn longen het nog wel zwaar hebben, maar dat zal de klap van de bronchitis (en antibiotica?) zijn.
Vanaf deze week pak ik het lopen gewoon weer op. Toch houd ik het motto erin. Ik wil graag doen wat goed voelt, waar ik zin in heb en niet wat moet. Daar loop ik namelijk al een tijdje tegenaan. Het lopen moet voor mij wel echt leuk blijven. De zon draagt daar voor een groot deel aan bij. Stiekem ben ik toch een beetje een mooi-weer-loper. Al die trainingen in de regen en harde wind was ik wel een beetje zat. Überhaupt was ik het grijze, grauwe weer zat. Gelukkig is het voorjaar echt begonnen!
Komende week
Vandaag hoop ik een relaxt loslooprondje te gaan doen en mijn foamroller weer te gebruiken. Doordat ik nu een tijdje minder heb hardgelopen, wil ik niet dat mijn spieren ineens heel stijf gaan worden. Morgenavond train ik op de baan met Groningen Atletiek. Ook donderdag hoop ik wat (lange) intervallen te gaan lopen. In het weekend staat er een duurloop van 30 kilometer op mijn schema. Of ik dat nu al aankan, weet ik niet. Minstens 28 kilometer zou heel mooi zijn. Ook hoop ik deze week de krachttraining weer op te kunnen pakken.
Zoals je kunt lezen ben ik weer back on track, ik vervolg mijn Road to Boston en dat voelt (vooralsnog) goed! Heb jij ook weleens zo’n dipje gehad? Hoe zorg jij dat je daar weer uit komt?