Het is inmiddels een paar maanden geleden dat ik onverwacht in het ziekenhuis belandde. Die opname heeft er behoorlijk ingehakt en als ik er aan terugdenk, vind ik het vooral bizar hoe dat is verlopen. Vandaag schrijf ik een korte update over hoe het nu lichamelijk met me gaat.
Het was op zondag 1 oktober dat ik opgenomen werd op de neurologie afdeling van het ziekenhuis. Die datum vergeet ik niet snel, want op die dag had ik eigenlijk in Breda moeten staan. Samen met mijn teamgenoten van Team Robert en Team Susan had ik de Singelloop op het programma staan. Ik weet nog dat ik ’s nachts op de eerste hulp tegen mijn vriend zei dat dit een kort nachtje ging worden en dat het zeker geen ideale voorbereiding was op die Singelloop.
Uiteindelijk liep ik natuurlijk niet in Breda. Ik verbleef twee nachten op de afdeling van de bewaakte neurologie. Er werden CT en MRI scans gemaakt en er werden heel wat bloedonderzoeken verricht. Uiteindelijk konden ze geen alarmerende dingen ontdekken en vonden ze ook geen oorzaak van die ontzettende hoofdpijn, waarmee ik binnen werd gebracht. Enerzijds een opluchting, maar anderzijds geeft dat ook weer de nodige vragen.
In het ziekenhuis ontdekten ze een toevalsbevinding in mijn hoofd. Gelukkig was het niets ernstigs, maar wel iets wat gevolgd moest worden. Daarvoor moet ik iedere drie maanden een nieuwe MRI laten maken. Op 2 januari waren we drie maand verder en mocht ik dus terug naar het ziekenhuis. Hoewel ik me eigenlijk de afgelopen maanden top voelde, was ik ergens toch een beetje gespannen. Vooral op het moment dat ze weer een scan gaan maken, ga je toch even nadenken. Vorige week kreeg ik de uitslag bij de neuroloog en dat was goed. Er waren geen veranderingen zichtbaar en nog steeds was er geen reden tot zorg.
Hoe voel ik me nu?
Maar hoe voel ik me nu? Dat is de vraag die ik ook vaak via Instagram heb gekregen. Hoofdpijn zoals op die bewuste avond heb ik niet meer gehad. Dat is heel erg fijn! Ergens was ik bang dat het ieder moment op kon gaan spelen, maar dat is niet gebeurd. Ik voel me lichamelijk heel goed en ik denk dat ik dit ook wel in mijn prestaties terug kan zien de laatste weken (met uitzondering van de afgelopen dagen, toevallig).
Ik ben erg dankbaar dat ik me vaak zo fit voel om hard te lopen, dat ik weinig last heb van pijntjes en dat ik mijn lichaam inmiddels best goed ken. In de eerste instantie had bijna iedereen (inclusief ikzelf) de hoofdpijn gelinkt aan de marathon van Berlijn een week daarvoor. Eigenlijk klonk dat ook heel logisch. Het was mijn derde marathon geweest en ook meteen de derde keer dat mijn lichaam een signaal gaf.
Achteraf weet ik dat de hoofdpijn niets met die marathon te maken heeft gehad. Alle artsen hebben dit ook bevestigd. Ik ben daarom ook heel blij dat ik gewoon verder ben gegaan met mijn focus op de marathon van New York. Die marathon had ik namelijk voor geen goud willen missen. Ik heb zoveel mailtjes en berichtjes ontvangen met waarschuwingen. Heel lief dat mensen meeleven op zo’n moment, maar New York cancelen? Dat deed ik zeker niet. Natuurlijk nam ik alle bezorgde berichten wel serieus en heb ik overleg gehad met een sportarts. Ik wilde zeker weten dat het lopen van die marathon geen kwaad zou kunnen. De sportarts gaf me genoeg vertrouwen om dit door te zetten.
Uiteindelijk liep ik een geweldige marathon en daarna stortte mijn lijf niet in! Integendeel. Ik werd eigenlijk alleen maar sterker. Sinds december train ik bij de atletiekvereniging, half december liep ik een PR op de halve marathon op Ameland en vorige week liep ik een vrij snelle halve marathon in Egmond. Mijn lijf voelt dus momenteel fit en sterk.
Voor mij geeft het genoeg vertrouwen om lekker door te gaan met trainen en mijn focus te leggen op een volgend avontuur. Mijn vijfde marathon is over drie maanden! Op zondag 22 april loop ik, in samenwerking met TUI Sports, de marathon van Londen. Na mijn wintersportvakantie begin ik met mijn trainingen voor dit avontuur. Ik blijf zeker goed naar mijn lichaam luisteren en tegelijkertijd geniet ik van een gezond en fit lijf. Want zo’n ziekenhuisopname doet je weer even extra beseffen dat je heel dankbaar mag zijn met een goede gezondheid.