De lat hoog leggen voor mezelf is niet nieuw. Ik weet niet beter dan dat ik altijd alles zo goed mogelijk wil doen en eigenlijk beter dan dat binnen mijn bereik ligt. Enerzijds een mooie eigenschap, maar de laatste maanden vind ik het best moeilijk om hiermee te dealen. In dit artikel leg ik uit wat er gebeurt wanneer je de lat steeds iets te hoog legt. Natuurlijk geef ik ook een aantal tips om ermee om te gaan.
Ik zal er niet omheen draaien, maar ik heb momenteel best een beetje last van die hoge lat. Die lat tik ik soms met mijn vingertoppen aan en dan verschuif ik hem snel weer wat omhoog. Dit geldt eigenlijk op ieder vlak in mijn leven: van werk tot sport en van blog tot Instagram. Waar ik eerst ontzettend blij was met 10.000 volgers op Instagram, baal ik er nu soms van dat ik de 30.000 nog niet heb aangetikt. Ik let niet meer op waar ik sta, want ik kijk steeds iets te ver omhoog. Waarom doe ik dit? En beter nog: hoe zorg ik ervoor dat ik hier minder last van heb?
Die lat komt daar niet zomaar. Blijkbaar heb ik ooit bedacht dat ik steeds moet streven naar beter, verder, meer of sneller. Ik schreef hier eerder al eens een artikel over, waar veel lezers en volgers zich in konden herkennen. In principe heeft deze eigenschap iets moois. Wanneer je de lat steeds hoger legt, betekent dit dat je vooruitstrevend bent. Je bent ambitieus, een doorzetter, je bent doelgericht en neemt niet genoegen met minder. Toch zit er ook wel een keerzijde aan. Want wat als je nooit tevreden bent?
Doelen afvinken in plaats van vieren
De laatste maanden heb ik een coach waarmee ik dit soort dingen bespreek. Laatst hadden we het over het behalen en bereiken van bepaalde dingen. Hoe ga je om met het behalen van doelen en successen? Ik vind het namelijk ontzettend moeilijk om stil te staan bij successen en dit te vieren. Ze wees me op het feit dat ik hier ook op een andere manier mee om zou kunnen gaan. Momenteel komt het steeds vaker voor dat de doelen die ik behaal worden afgevinkt, maar niet gevierd. Een succes op het gebied van werk? ‘Fijn én door’! Een PR gelopen op de halve marathon? Ik geniet een dag van de Runner’s High en schrijf me meteen in voor een volgende wedstrijd.
Het gaat echt al veel beter dan dat dit een aantal jaren geleden ging. Hoe ik omging met het behalen van mijn Gymnasiumdiploma of met het behalen van een bronzen medaille op het NK (langebaanschaatsen)? Er was weinig trots en weinig feest. Het was bijna een vanzelfsprekendheid. Ik had iets behaald wat ik van mezelf moest behalen. De lat ging meteen een stuk omhoog en de volgende doelen had ik alweer gepland.
Gevolgen
Wanneer je de lat te hoog legt voor jezelf, betekent dit dat je eigenlijk niet gauw tevreden bent. Je kunt namelijk bijna nooit voldoen aan je eigen eisen of verwachtingen. Het is niet goed voor je eigenwaarde. Je kunt er erg onzeker door worden, maar het schijnt ook een broeinest voor een burn-out te zijn. Klinkt niet ideaal, hè?
Daarnaast speelt er nog iets waardoor het eigenlijk niet goed is om iedere keer zo veeleisend te zijn. Dit betekent namelijk dat je alleen tevreden bent met prestaties of het bereiken van dingen. Als je alleen maar eigenwaarde of zelfvertrouwen uit dit soort dingen haalt, is dat niet een gezonde basis. Je bent het ook waard wanneer je ”niets” presteert.
Hoe ga je ermee om?
Voor mij zijn deze dingen helaas heel herkenbaar. Hoewel ik al heel erg veel geleerd heb over de omgang met deze hoge lat, blijft het een proces waarin ik nog steeds kan leren. Vooral de laatste maanden kom ik het weer vaker tegen. Zelfs afgelopen weekend in Egmond kon ik er niet omheen. Voorafgaand aan de halve marathon had ik de lat alweer torenhoog gelegd. Tijdens de gehele run was ik aan het balen dat ik nooit mijn eigen doel ging bereiken die dag. Wat ik ook zou lopen, het zou me toch tegenvallen. Zo ontzettend zonde!
Hoe kun je dit nu veranderen? Hoe kun je omgaan met de vele eisen en de hoge lat? Simpel gezegd moet die lat een stuk naar beneden. Maar hoe doe je dat? Een groot deel zit namelijk ook in mij. Dat ik altijd aan de start sta met mijn wedstrijdmentaliteit zal niet gaan veranderen. Wel kan ik vooraf die lat iets lager gaan leggen. Dit begint bij haalbare doelen en eisen stellen. Wat kun je van jezelf verwachten. Wanneer is het goed genoeg? En belangrijker nog: wat is nu eigenlijk echt belangrijk? Genieten? Lekker lopen? Of die snelle tijd?
Door meer stil te staan in het dagelijks leven bij de dingen die goed gaan en waar ik tevreden mee ben, hoop ik weer wat meer successen te gaan vieren. In het verleden heb ik dit ook veel gedaan en dat hielp me altijd goed. Wat ging er vandaag goed? Waar ben ik tevreden over? Niet alles is vanzelfsprekend of kan zomaar worden afgevinkt. Soms is dus ”niets” afvinken op een dag voor mij juist het grootste succes.
De focus verleggen en weer even beseffen wat echt belangrijk is en waar ik sta is misschien wel het belangrijkste. Het neemt niet weg dat ik mezelf wil blijven uitdagen en het beste uit mezelf wil halen. Alleen nu met doelen die beter te bereiken én te vieren zijn.
Herken jij je in dit verhaal? Leg jij de lat ook gauw net iets te hoog? Hoe ga jij hiermee om? Ik ben heel benieuwd. Ik zou het leuk vinden als je iets wilt achterlaten in de reacties hieronder.