Een week geleden lag ik nog in het ziekenhuis. Toch stond ik afgelopen weekend aan de start van de 4 Mijl van Groningen. Verstandig? Hoe reageerde m’n lijf? Wat liep ik voor tijd en hoe voel ik me nu? In dit raceverslag geef ik antwoord op deze vragen.
De afgelopen week was niet de beste uit m’n leven. Gelukkig voelde ik me lichamelijk wel goed. De neurologen waren positief geweest bij mijn ontslag uit het ziekenhuis. Ze gaven me geen restricties. Ik mocht en kon alles doen. Toch zat ik in onzekerheid. Ik had, naar aanleiding van de opname, behoorlijk wat vragen. Wat kon en mocht ik nou? Wat kon ik verwachten van mijn lijf?
Thuis zitten is sowieso niet echt m’n ding. Ik besloot om even niet te werken. En als je dan ook niet kunt hardlopen, besef je pas hoe belangrijk en waardevol dat voor je is. Na overleg met de huisarts en fysiotherapeut besloot ik op donderdag weer te gaan lopen. Het ging heel erg goed. Het is bijna alsof ik in een soort supercompensatie ben beland.
Op vrijdag deed ik rustig aan en op zaterdag wilde ik nog even loslopen voor zondag. Want die 4 Mijl van Groningen wilde ik gewoon lopen. Er was eigenlijk geen reden om het niet te doen. De afstand is relatief kort (voor mij): 6,4 km. Daarnaast voelt het altijd als een ontspannen loopje voor m’n plezier. Ik voelde geen druk om een snelle tijd te lopen en een PR zou ik toch niet redden.
Gisterochtend stond ik ontspannen op en had ik zin in de dag. De zon scheen zelfs een beetje. Samen met m’n vriend en een groep vrienden vertrokken we richting het station. Daar verzamelden we met andere lopers om gezamenlijk met een pendelbus naar de start in Haren te gaan. De weg naar de start duurde echter vrij lang. Hierdoor misten we bijna de start in ons startvak. Althans, dat dachten we. Bij de start aangekomen bleek het langer te gaan duren. Ons startvak had namelijk allang weg moeten zijn. Helaas was er iemand na 1,5 kilometer onwel geworden en er volgde een reanimatie. Hierdoor is de start een langere tijd uitgesteld. Ontzettend heftig te lezen dat deze persoon het niet heeft gehaald en gister in het ziekenhuis is overleden. Daar heb ik geen woorden voor.
Op het moment dat wij in het startvak aankwamen, stonden we achteraan. We besloten dus vijf minuten te wachten, zodat we vooraan in het volgende startvak konden vertrekken. Dat was wel prettig, want op die manier hoefde je niet meteen in de drukte te lopen. Ik merkte al dat ik heel gemakkelijk liep de eerste meters. Ik had een vrij hoog tempo, maar verwachtte dat ik dit al snel weer zou verliezen. Echter ging het zo gemakkelijk dat ik de eerste kilometers gewoon op schema lag voor een PR. Dit was niet helemaal de bedoeling. Na kilometer vier kreeg ik het toch wat zwaar en besloot ik om mijn tempo wat te laten gaan. Ik zocht naar iets meer ontspannenheid. Forceren was namelijk niet de bedoeling vandaag. Ik zou lopen voor de fun en niet voor een PR. Hoewel dat natuurlijk ook gewoon samen kan gaan!
Uiteindelijk liep ik heerlijk en kwam ik binnen in een tijd van 27:01. Dit is een minuutje boven mijn PR, maar ik ben ontzettend blij en tevreden met deze tijd. Ook de day after voel ik me nog prima en gezond.
Hoe nu verder?
Ik kan me voorstellen dat mensen denken: waarom ben je nu alweer aan het hardlopen? Is dat wel verstandig? Moet je niet een beetje oppassen of rustig aandoen? En dé belangrijkste vraag misschien wel: ga je die marathon van New York echt lopen?
Om even antwoord te geven op al deze vragen in één keer: ik voel me goed. Ik voel me sterk en gezond. Alles wat er vorig weekend gebeurde,staat niet in verband met het hardlopen. Inmiddels heb ik met meerdere specialisten gesproken die mij allemaal toevertrouwen dat ik alles kan en mag doen. Het hardlopen is niet schadelijk voor me en ik ben gezond genoeg om te doen wat ik wil doen. Natuurlijk moet ik vertrouwen terug krijgen in mijn lijf. Dat is een mentaal proces. Lichamelijk gezien is er geen zorg of belemmering om te gaan hardlopen. Daarom pak ik het nu weer gewoon op, zoals ik van plan was. Ik volg mijn persoonlijke schema van Rob, waarin ik per keer goed bekijk wat mijn lichaam aankan. Ik blijf luisteren naar mijn lijf en hoop op die manier fit en gezond aan de start te staan bij de marathon van New York.
Heb jij ook meegelopen met de 4 Mijl? Hoe ging het bij jou? Laat het hieronder weten in de reacties! Ik ben benieuwd.